ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ - Η σπηλιά Ρισόβατσα - Στην περιοχή Šumadija, στην καρδιά της Σερβίας, πριν από την είσοδο στην πόλη Aranđelovac βρίσκεται η σπηλία Risovača, γνωστή για τα παλαιολυθικά της ευρήματα – δηλαδή, μέσα σ’αυτήν τη σπηλιά ανακαλύφθηκαν απολιθόματα μεγάλου αριθμού ζώων από την τελευταίο Εποχή του Πάγου, που ζούσαν στα δάση του λόφου Risovača. Στη Σερβία υπάρχουν πολλές και διάφορες σπηλιές, ενώ η σπηλιά Risovača ανακηρύχθηκε μνημείο της φύσης πρώτης κατηγορίας, καθώς, επίσης, και πολιτιστικό αγαθό εξαιρετικά μεγάλης σημασίας. Αυτή η σπηλιά ανακαλύφθηκε τυχαία το έτος 1953, και από τοτε αποτελεί κατοχυρωμένο αρχαιολογικό χώρο από την πραϊστορία. Μέσα στη σπηλιά υπάρχουν και παραστάσεις παρϊστορικού ανθρώπου σαν κυνηγού. Η σπηλιά έχει μήκος 135 μέτρων, και έχει πλάγια κανάλια, έτσι ώστε να έχει συνολικό μήκος 190 μέτρων. Αποτελεί σπηλιά στην οποία έχουν γίνει οι περισσότερες διερευνήσεις σαν ένας αρχαιολογικός και παλαιοντολογικός χώρος. Εδώ ανακαλύφθηκαν μερικά από τα όπλα που χρησιμοποιούσε ο πραϊστορικός άνθρωπος – κυνηγός – πρόχειρά στιλέτα και μαχαίρια, καθώς και ένας στιλβωτής, πράγμα που αποτελεί απόδειξη ότι η εν λόγω σπηλιά ήταν βιότοπός του. Τέλος, αναφέρουμε ότι στη σπηλία Risovača ανακαλύφθηκαν και μερικές πολύτιμες πέτρες, έργο του μεταλλικού νερού που περνάει απ’αυτήν τη σπηλιά, σήμερα γνωστού σαν «Πρίγκηπας Μίλος» (Knjaz Miloš). Το έτος 2009 η σπηλιά απέκτησε φωτισμό και εσωτερική διακόσμηση, και, επίσης, για τις ανάγκες των μαθητών και των άλλων επισκεπτών, στην είσοδο της σπηλιάς βρίσκεται μια επιγραφή η οποία εξηγεί πώς δημιουργήθηκαν τα πολύτιμα μέταλλα και πέτρες στη σπηλιά, που αποτελούν, στην ουσία, το στολίδι της σπηλιάς Ρίσοβατσα.

ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ -Το πάρκο Tašmajdan – όαση πρασινάδας στο κέντρο του Βελιγραδίου- Το πάρκο Tašmajdan, αποτελεί όαση πρασινάδας στο κέντρο του Βελιγραδίου, και είχε πάντοτε μεγάλη σημασία για όλες τις γενιές πολιτών της πρωτεύουσας της Σερβίας. Το πάρκο Tašmajdan ήταν, ανέκαθεν, ο πολυαγαπημένος τόπος παιχνιδιού των παιδιών, ήταν τόπος συναναστροφής και περίπατος πολλών ερωτευμένων νέων, ήσυχη όαση για τους συνταξιούχους. Πρόσφατα, αυτό το πάρκο ανακαινίστηκε και εγκαινιάστηκε με επισημότητα, παρουσία του προέδρου της Σερβίας, κυρίου Boris Tadić, και του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν, κυρίου Ilham Alijev. Συγκεκριμένα, η Κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν διέθεσε χρηματικά μέσα, ύψους δύο εκατομμυρίων ευρώ, για την ανακαίνιση αυτού του πάρκου. Στόχο των έργων ανακαίνισης του πάρκου Τašmajdan αποτέλεσε να τονιστούν ιδιαίτερα τα ιστορικά και τα πολιτιστικά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα, και, συνάμα, να εμφανιστούν και ορισμένα νέα περιεχόμενα, έχοντας σαν πρότυπο την όψη των κεντρικών πάρκων πολλών μεγάλων πόλεων του κόσμου. Το πάρκο έχει διατηρήσει τη γενική όψη του, με πρόσθεση ορισμένων νέων περιεχόμενων – μερικοί νέοι τόποι παιχνιδιών των παιδιών, με πάτωμα από παχύ στρώμα λάστιχου, 6 εκατοστών, επίσης, υπάρχει και ένα νέο μονοπάτι αναψυχής, μήκους 500 μέτρων, με νέα όργανα για ασκήσεις. Υπάρχουν και νέα μονοπάτια ειδικά για περίπατο, από γρανίτη, με πολλά νέα παγκάκια και με πολλά λουλούδια, που καλύπτουν την έκταση 9.500 τετραγωνικών μέτρων. Και οι συνταξιούχοι απέκτησαν δικό τους χώρο, όπου μπορούν να παίζουν σκάκι, και, επίσης, κοντά σ’αυτό υπάρχει και ένα πρόχειρο ιατρείο, για κάθε ενδεχόμενο – για μέτρηση της υπέρτασης και του επιπέδου ζάχαρης στο αίμμα. Επίσης, υπάρχει και ένας ξεχωριστός χώρος για τα πολυαγαπημένα ζώα – σκυλάκια που μπορούν να παίζουν ξένοιαστα μέσα σε έναν περιφραγμένο χώρο. Ίσως το ωραιότερο σημείο του ανακαινισμένου πάρκου Tašmajdan αποτελεί η μεγάλη κρήνη, που βγάζει το νερό σύμφωνα με ρυθμούς της μουσικής που παίζει. Επίσης, υπάρχει και πλούσιος φωτισμός του πάρκου, πράγμα που δίνει δυνατότητα στους επισκέπτες να παραμείνουν μέσα στο πάρκο μέχρι αργά τη νύχτα. Υπάρχουν και πολλά νέα αγάλματα, και ανακαινίστηκε και το κτίριο του Κέντρου μέτρησης των σεισμών, που κτίστηκε το έτος 1909 από το Σέρβο αρχιτέκτονα Momir Korunović. Στο χώρο του σημερινού πάρκου Tašmajdan, δηλαδή την εποχή της Τουρκοκρατίας, υπήρχαν παλιά λατομεία, και έτσι το πάρκο έλαβε το όνομα από τις τουρκικές λέξεις „taš“, που σημαίνει «πέτρα», και „majdan“, που σημαίνει «λατομεία». Επίσης, κάτω από το πάρκο  Tašmajdan υπάρχουν και πολλές σπηλιές, που χρονολογούνται την εποχή πριν δύο χιλιάδες χρόνων. Το έτος 1806 ο Καραγεώργιος Σερβίας είχε ένα είδος στρατόπεδου στο πάρκο, και οι κάτω σπηλιές χρησιμοποιούνταν σαν πυρητιδαποθήκες. Την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι πολίτες χρησιμοποιούσαν αυτές τις σπηλιές σαν καταφύγιο από εναέριες επιθέσεις. Δίπλα στο πάρκο Τašmajdan βρίσκεται και η εκκλησία του Αγίου Μάρκου, που είχε κριστεί πρώτα το έτος 1835. Η εκκλησία καταστράφηκε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Βελιγραδίου στις 6 Απριλίου, όταν τα γερμανικά αεροσκάφη έπληξαν την πόλη μας, και μετά τον πόλεμο ξαναχρίστηκε η τωρινή εκκλησία του Αγίου Μάρκο. Δίπλα της βρίσκεται μια μικρή ρωσική εκκλησία της Αγίας Τριάδας, που χτίστηκε το 1924, την εποχή μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία, όταν στη Σερβία διέφυγαν πολλοί Ρώσοι. Κοντά στο πάρκο Tašmajdan βρίσκεται το μεγάλο κτίριο του Γενικού Ταχυδρομείου, που κτίστηκε το μακρινό έτος 1934 και που αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα από τα ωραιότερα κτίσματα του Βελιγραδίου. Επίσης, κοντά στο πάρκο βρίσκεται και το ομόνυμο αθλητικό κέντρο με ανοικτή και κλειστή πισίνα, και τα ξακουστά καφενεία Madera και Šansa.

ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ Στο σερβικό χωριό Ζλάκουσε, που βρίσκεται κοντά στην πόλη Ούζιτσε, της Κεντρικής Σερβίας, οι αγγειοπλάστες φτιάχνουν διάφορα αγγεία, πιθάρια και σκεύη από πυλό με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο, ψήνοντας τον πυλό στη φωτιά θερμοκρασίας 700 βαθμών Κελσίου, δηλαδή σε διπλάσια χαμηλότερη θερμοκρασία απ’ότι χρειάζεται συνήθως για τον κεραμεικό, πράγμα που υπάρχει σήμερα μόνο σε μερικές ολιγάριθμες χώρες της Ευρώπης. Πρέπει να αναφέρουμε, στη συνέχεια, ότι η παραγωγή διαφόρων σκευών από πυλό, και η αγγειοπλαστική γενικά είχαν να αντιμετωπίσουν ένα είδος στασιμότητας στο χωριό Ζλάκουσε, μέχρι πριν δέκα χρόνια, όμως, κατά το τελευταίο διάστημα αυτή η βιοτεχνία παίρνει απότομα φόρα, επειδή και μερικοί νέοι αγγειοπλάστες δέχτηκαν να ασχολούνται μ’αυτό. Συνεχίζοντας έτσι την παράδοση των προγόνων τους. Τώρα, η αγγειοπλαστική στο χωριό Ζλάκουσε αποτελεί κάτι μεταξύ βιοτεχνία και καλλιτεχνικής έκφρασης των χωρικών. Επίσης, πρέπει να αναφέρουμε ότι σ’αυτό συνέβαλε μέγιστα και η παροικία καλλιτεχνών και αγγειοπλαστών, που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο χωριό Ζλάκουσε. Εδώ έρχονται αγγειοπλάστες από πολλές χώρες του κόσμου, για να μάθουν και λίγα πράγματα από τους ντόπιους αγγειοπλάστες, και να δοκιμάσουν τον ειδικό πυλό, που υπάρχει στο χωριό Ζλάκουσε και από τον οποίο τα σκεύη που φτιάχνουν οι αγγειοπλάστες έχουν καλύτερη ποιότητα. Τα λατομεία από τα οποία οι χωρικοί βγάζουν τον πυλό για την αγγειοπλαστική τους λειτουργούν εδώ και δύο αιώνες. Το μυστικό της ποιότητας των αντικείμενων της αγγειοπλαστικής του χωριού Ζλάκουσε έγκειται στον τρόπο ανάμιξης του πυλού με καλκίτη. Μετά το ψήσιμο των σκευών, οι αγγειοπλάστες χώνουν τα σκεύη μέσα σε αραβοσιτάλευρο ή σε αλεύρη βρώμης. Μετά απ’αυτό, οι αγγειοπλάστες διακοσμούν τα αγγεία με τον παραδοσιακό τρόπο. Οι χωρικοί λένε ότι τα φαγητά που μαγειρεύονται στα πύλινα σκεύη από το χωριό Ζλάκουσε είναι πιο νόστιμα από τα άλλα, και οι ίδιοι λένε πως χρησιμοποιούν αυτά τα σκεύη για μαγείρεμα ήδη επί τρεις αιώνες.

ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ Το βουνό Zlatibor είναι ένα από τα μεγαλύτερα βουνά της Σερβίας και επίσης αποτελεί έναν από τους πιο συχνούς τουριστικούς προορισμούς στη χώρα. Μερικοί έρχονται για θεραπεία, επειδή το κλίμα είναι ευεργετικό, μερικοί έρχονται για να απολαύσουν την παρθένα φύση και να κάνουν περίπατο στα πολυάριθμα μονοπάτια, πολλοί έρχονται για να κάνουν σκι το χειμώνα, και, επίσης, πολλοί τουρίστες έρχονται στο βουνό Ζλάτιμπορ για να γνωρίσουν καλύτερα τα ήθη και τα έθιμα των χωρικών, και επίσης, να γνωρίσουν την παλιά σερβική παράδοση, που διατηρείται ακόμα στην περιοχή αυτού του βουνού. Αυτή τη φορά θα γίνει λόγος για το εθνοχωριό Sirogojnο και για την Dobrila Smiljanić, σπιτονοικοκυρά απ’αυτό το χωριό, που έδωσε την ιδέα για την ίδρυση ενός συνεταιρισμού γυναικών από το χωριό Sirogojnο, που πλέκουν διάφορα ρούχα και άλλα αντικείμενα από αγνό παρθένο μαλλί. Αυτά τα πλεκτά προϊόντα – διάφορα πουλόβερ, κασκόλ, γάντια, κουβέρτες, κλπ, έγιναν γνωστά σε όλον τον κόσμο χάρη στις φιλεργείς γυναίκες του χωριού Sirogojno. Στη συνέχεια, αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα σπίτια σ’αυτό το χωριό είναι κτισμένα σύμφωνα με την τοπική βουνίσια αρχιτεκτονική, και αποτελούν ένα ιδιόμορφο και ενδιαφέρον στοιχείο για τους τουρίστες. Στο κέντρο αυτού του χωριού βρίσκεται το λεγόμενο ‘σερβικό εθνικό πάρκο STARO SELO’ (στη μετάφραση ‘παλιό χωριό’), με παλιά βουνίσια σπίτια φτιαγμένα από δένδρα του βουνού Ζλάτιμπορ. Μέσα σ’αυτά τα σπίτια ζούσαν οι καποτινοί χωρικοί του Σιρογκόϊνο, για να προστατευθούν από το άφθονο χιόνι και τους δυνατούς ανέμους, το χειμώνα, και, επίσης, από τον ήλιο το καλοκαίρι. Στο κέντρο του σπιτιού βρισκόταν μεγάλη εστία, και στις γωνίες βρισκόταν τα κρεβάτια. Τα βράδυα οι οικίοι συγκεντρώνονταν γύρω από την εστία, τα παιδιά έπαιζαν, οι σπιτονοικοκύρηδες τραγουδούσαν λαϊκά τραγούδια ή έπαιζαν μουσική στον αυλό, και οι γυναίκες έπλεκαν. Το εθνικό πάρκο στο χωριό Sirogojnο διαθέτει μερικά αυθεντικά σπίτια, με έπιπλα από τον περασμένο αιώνα, και, επίσης, με εργαστήρια στα οποία οι χωρικοί φτιάχνουν διάφορα ξύλινα αντικείμενα, τα οποία πουλάνε στους τουρίστες σαν ενθύμια. Για να μην ξεχαστούν οι παλιές βιοτεχνίες του βουνού Ζλάτιμπορ, οι ιθύνοντες του εθνικού πάρκου STARO SELO πρόσφεραν στους νέους της τριγύρω περιοχής να αναπτύξουν συνεργασία, κι  έτσι δηλώθηκαν παραπάνω από 120 νέοι, που ήταν πρόθυμοι να συνεχίσουν την παράδοση αυτού του τόπου, ασχολούνται με ξυλογλυπτική, φτιάχνουν διάφορα καλάθια, πύλινα αγγεία, δηλαδή όλα εκείνα που έκαναν οι πρόγονοί τους, και με τον ίδιο τρόπο όπως τα έκαναν αυτοί.

ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ Τα πολυάριθμα και πανέμορφα λουτροθεραπευτήρια της Σερβίας αποτελούν τουριστικό προορισμό τον οποίο επισκέπτονται όλο και περισσότεροι ντόπιοι και ξένοι τουρίστες. Οι τουρίστες επισκέπτονται τις σερβικές λουτροπόλεις όλο το χρόνο, για να αναπαυθούν, να διασκεδάσουν και να θεραπευθούν. Τον τελευταίο καιρό ξεχωρίζουν δύο λουτροπόλεις, δηλαδή η λουτρόπολη Prolom banja και η λουτρόπολη Lukovska banja, που απέχουν η μία από την άλλη περίπου 50 χιλιόμετρα, και που βρίσκονται στη Νότιο Σερβία, κοντά στην πόλη Kuršumlija. Η λουτρόπολη Prolom banja είναι γνωστή για το μεταλλικό της νερό, που εμφιαλώνεται επί τόπου και θεραπεύσεις νεφρικές παθήσεις. Βρίσκεται στις βουνοπλαγιές του Radan. Στη λουτρόπολη υπάρχουν δύο μεγάλες πηγές μεταλλικού νερού, θερμοκρασίας από 30 έως 34 βαθμών Κελσίου. Κοντά σ’αυτές τις πηγές υπάρχει και η ιαματική λάσπη, που θεραπεύει τις παθήσεις του δέρματος. Το εμφιαλώμενο νερό είναι, στην ουσία, πόσιμο νερό, το οποίο συστείνουν οι γιατροί, φρεσκάροντας τον οργανισμό μας, δίνοντας σ’αυτόν ζωντάνια. Στη λουτρόπολη υπάρχουν σύγχρονες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις. Η λουτρόπολη Lukovska banja διαθέτει 37 πηγές ιαματικού νερού, που βρύθει από τις πηγές της, και η θερμοκρασία τους κυμαίνεται από 37 έως και 70 βαθμούς Κελσίου. Η λουτρόπολη Lukovska banja αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά κλιματικά θεραπευτήρια στη Σερβία, επειδή έχεο υψόμετρο 681 μέτρων και έχει πλούσια πρασινάδα τριγύρω της. Επίσης, οι τουρίστες μπορούν να ασχοληθούν και με κυνήγι, επειδή η τριγύρω περιοχή και οι κοντινές βουνοπλαγιές του σερβικού βουνού Κοπαόνικ ήταν γνωστοί θηρότοποι και κυνηγότοποι ακόμα την εποχή του μεσαιωνικού Σέρβου βασιλιά Milutin. Τέλος, αναφέρουμε ότι οι λουτροπόλεις Prolom και Lukovska banja, στα νότια διαμερίσματα της Σερβίας, ετοιμάζονται και για τη χειμερινή σεζόν, με διανυκτερεύσεις στα ιδιωτικά σπίτια ή σε ξενοδοχεία, σε ασυναγώνιστες τιμές, και με διοργάνωση διαφόρων εκδρομών στη φύση, και επίσης και με χιονοδρομία στα τριγύρω βουνά.

ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ -Το μοναστήρι Ζίτσα- Το μοναστήρι Ζίτσα (στα σερβικά Žiča), το ίδρυσε ο Σέρβος βασιλιάς Στέφανος ο Πρωτοστεφανωμένος, γιος του μεγάλου άρχοντα Στέφανου Νεμάνια, και το έχτισε από το 1190 ως το 1224. Σπουδαίο ρόλο στην αποπεράτωση των έργων οικοδόμησης αυτού του μοναστηριού, και έπειτα και στην εικονογράφησή του διαδραμάτισε ο αδελφός του – Άγιος Σάββας. Αυτή η εκκλησία είναι αφιερωμένη στην Ανάληψη του Κυρίου. Μετά το έτος 1219, όταν η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία έγινε αυτοκέφαλη, η Ζίτσα έγινε η έδρα της Σερβικής Αρχιεπισκοπής. Εδώ στεφανώθηκε, το έτος 1217, ο Σέρβος βασιλιάς Στέφανος ο Πρωτοστεφανωμένος. Μέχρι το έτος 1253, στη Ζίτσα στεφανώνονταν Σέρβοι βασιλιάδες, και μετά απ’αυτό το έτος η έδρα μετατέθηκε στο Πέκι. Στη Ζίτσα στεφανώθηκαν και άλλοι Σέρβοι δεσπότες από τη δυναστεία των Νέμανιτς. Το έτος 1221 εδώ έγινε και μεγάλη λαϊκή και εκκλησιαστική Σύνοδος, στην οποία ο Άγιος Σάββας εκφώνησε τη φημισμένη του «Ομιλία στη Ζίτσα» για την άγια και αληθινή πίστη, και για τους αιρετικούς, εδώ ο Άγιος Σάββας κοινοποίησε και το έργο πάνω στη σύνταξη του «Συνοδικού της Ορθοδοξίας». Το μοναστήρι Ζίτσα κτίστηκε έχοντας σαν πρότυπο την παλιά αρχιτεκτονική της περιοχής της Ράσκας. Διαιρείται σε τρία κλήτη, έχει τέμπλο στη μέση, και έξω από το μοναστήρι κτίστηκε και ένα παρεκκλήσι, με πύργο. Κατά τους μεταγενέστερους αιώνες, το μοναστήρι Ζίτσα υπέστη πολλές καταστροφές, όμως, πάντα ανανεώνονταν και τώρα ονομάζεται, με το δίκιό του, «Μητέρα όλων των εκκλησιών». Οι τοιχογραφίες του μοναστηριού είχαν πάθει πολλές ζημίες ανά τους αιώνες, και αποτελούσαν την κορυφή της ζωγραφικής τέχνης στη μεσαιωνική Σερβία. Σώζεται μεγάλη παράσταση του βασιλιά Στέφανου, με το μεγαλύτερο γιο του, τον Ραντόσλαβ, και επίσης σώζεται και το κείμενο του καταστατικού του βασιλιά Στέφανου για την ίδρυση και τη λειτουργία του μοναστηριού Ζίτσα. Το μοναστήρι είχε και ένα θαυμάσιο πέτρινο εικονοστάσιο, που, όμως, δε σώθηκε. Το έτος 1934 οι μάστορες από τα Δε΄βρα έφτιαξαν νέο εικονοστάσιο, ενώ το έτος 1994 οι μάστορες έφτιαξαν και το πιο πρόσφατο, από μάρμαρο, έχοντας σαν πρότυπο το παλιό, στο οποίο βρίσκονται εικόνες του Χριστού και της Παναγίας Θεοτόκου, τις οποίες ζωγράφισαν μάστορες του εργαστηρίου της Ζίτσας, το έτος 1996. Μέσα στον ιερό ναό βρίσκονται δύο τάφοι – του Αρχιεπισκόπου Ευσταθίου και του Πατριάρχη Γεράσιμου. Το μοναστήρι Ζίτσα είχε πλούσιο θησαυροφυλάκειο, από το οποίο, όμως, απουσιάζει η δεξιά παλάμη του Ιωάννη Προδρόμου, που τώρα βρίσκεται στην πόλη Σιένα της Ιταλίας. Επίσης, από το θησαυροφυλάκειο του μοναστηριού Ζίτσα απουσιάζει και μέρος του Τίμιου Σταυρού, στολισμένου με μαργαριτάρια, που τώρα βρίσκεται στην ιταλική Pijenca. Επίσης, στη Ζίτσα λειτουργεί και ένα εργαστήριο εικονογραφικής, που εφοδιάζει τους ορθόδοξους ιερούς ναούς της Σερβίας και όλου του κόσμου με διάφορες εικόνες. Επίσης, οι εικόνες από τη Ζίτσα στέλονται στα σπίτια όλων των πιστών της Σερβίας. Την εποχή του Αγίου Επισκόπου Νικόλαου Βελιμίροβιτς στη Ζίτσα λειτουργούσε και ένα τυπογραφείο, το οποίο επαναλειτούργησε κατά το τελευταίο διάστημα. Οι αδελφότητα της Ζίτσας εκδίδει διάφορα εκκλησιαστικά βιβλία, μεταφρασμένα από ελληνικά και ρωσικά. Στο κατάστημα του μοναστηριού μπορεί να αγοράσει κανείς διάφορα ενθύμια – βιβλία, εικόνες, θυμιατήρια, μικρούς σταυτούς. Τέλος, αναφέρουμε ότι  το μοναστήρι διαθέτει και μια ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα, και έχει και ένα   online κατάστημα.