Είναι πολύ θετική η τετραμερής πρωτοβουλία κορυφής για την στενότερη συνεργασία των λεγόμενων κρατών των «Δυτικών Βαλκανίων». Ακριβώς επειδή εξοβελίζει και περιθωριοποιεί το κράτος-παρία της περιοχής: Την γειτονική Αλβανία που λειτουργεί πλέον απροκάλυπτα ως βραχίονας της εξωτερικής πολιτικής των Τούρκων και ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας επικίνδυνου εθνικιστικού αλυτρωτισμού.
Το γεγονός ότι οι 4 αποφάσισαν να «πετάξουν έξω» από τις συναντήσεις τους την «Χώρα των Αετών», όπως άλλωστε και το κρατίδιο των Σκοπίων δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό. Η Αλβανία υπό την διακυβέρνηση του Εντι Ράμα εξελίσσεται σε ένα πραγματικό πονοκέφαλο για τα Βαλκάνια, αναπτύσσοντας διαρκώς διεκδικήσεις με αφορμή την υπαρκτή διασπορά αλβανικών πληθυσμών σε όμορες χώρες, αλλά και ανύπαρκτα ζητήματα που αγγίζουν την σφαίρα σωβινιστικών φαντασιώσεων, όπως το παραμύθι με τους Τσάμηδες.
Τα Σκόπια αντιστοίχως που παρενοχλούν συστηματικά την Ελλάδα, αλλά και την Βουλγαρία με το ψευδεπίγραφο αφήγημα του «Μακεδονισμού» αποκλείστηκαν από τις συναντήσεις έως ότου η νέα ηγεσία τους, αποδείξει εμπράκτως ότι αποκηρύσσει τις πρακτικές του παρελθόντος και είναι έτοιμη να υιοθετήσει σοβαρότερη συμπεριφορά.
Ασφαλώς ο μεγάλος μπελάς δεν είναι τα Σκόπια, αλλά ο επιθετικός αλβανικός μεγαλοιδεατισμός. Κατόπιν τουρκικών παροτρύνσεων, η Αλβανία προχώρησε σε ένα είδος «συμβολικής ενοποίησης» με το εξίσου προβληματικό μόρφωμα του Κοσσυφοπεδίου, πυροδοτώντας συναγερμό στο Βελιγράδι και ανησυχία στις γύρω χώρες που φιλοξενούν πυρήνες αλβανικού πληθυσμού, ακόμη και το δυτικόφιλο Μαυροβούνιο. Αυτό το εθνικιστικό ντελίριο μπορεί να βοηθά τον Ράμα να σταθεί στην εξουσία, παραπέμπει όμως σε συνειρμούς βίαιης μετατόπισης συνόρων όπως συνέβη και στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου μετά τον καταστροφικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η σημερινή αλβανική κυβέρνηση εξυπηρετεί τις τουρκικές επιδιώξεις στην γύρω περιοχή και αισθάνεται πολύ πιο κοντά στον ισλαμιστή Τούρκο πρόεδρο από ότι στην Ευρώπη. Ταυτοχρόνως η Αγκυρα καλλιεργεί το ίδιο μοντέλο εκμετάλλευσης μειονοτικών θεμάτων για την προβολή γεωστρατηγικής ισχύος έξω από τα σύνορα της. Με αποδέκτες τόσο την Ελλαδα, όσο και την Βουλγαρία.
Η απάντηση ευτυχώς ήρθε με την αναβίωση μίας «χριστιανικής βαλκανικής συνεννόησης» Ο παραδοσιακός συμμαχικός πόλος Ελλάδας-Σερβίας ενισχύεται με την προσθήκη της επίσης ιστορικής συμμάχου και ομόδοξης Ρουμανίας αλλά η συμμετοχή της Βουλγαρίας είναι το κλειδί για να περάσει το μήνυμα προς τα έξω ότι επιθετικές βλέψεις…κλεφτοκοτάδων δεν θα γίνουν ανεκτές. Η Αλβανία μπορεί να αποτελέσει τουρκικό τσιφλίκι, αλλά όχι ισότιμο εταίρο με τις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες των Βαλκανίων…
Το γεγονός ότι οι 4 αποφάσισαν να «πετάξουν έξω» από τις συναντήσεις τους την «Χώρα των Αετών», όπως άλλωστε και το κρατίδιο των Σκοπίων δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό. Η Αλβανία υπό την διακυβέρνηση του Εντι Ράμα εξελίσσεται σε ένα πραγματικό πονοκέφαλο για τα Βαλκάνια, αναπτύσσοντας διαρκώς διεκδικήσεις με αφορμή την υπαρκτή διασπορά αλβανικών πληθυσμών σε όμορες χώρες, αλλά και ανύπαρκτα ζητήματα που αγγίζουν την σφαίρα σωβινιστικών φαντασιώσεων, όπως το παραμύθι με τους Τσάμηδες.
Τα Σκόπια αντιστοίχως που παρενοχλούν συστηματικά την Ελλάδα, αλλά και την Βουλγαρία με το ψευδεπίγραφο αφήγημα του «Μακεδονισμού» αποκλείστηκαν από τις συναντήσεις έως ότου η νέα ηγεσία τους, αποδείξει εμπράκτως ότι αποκηρύσσει τις πρακτικές του παρελθόντος και είναι έτοιμη να υιοθετήσει σοβαρότερη συμπεριφορά.
Ασφαλώς ο μεγάλος μπελάς δεν είναι τα Σκόπια, αλλά ο επιθετικός αλβανικός μεγαλοιδεατισμός. Κατόπιν τουρκικών παροτρύνσεων, η Αλβανία προχώρησε σε ένα είδος «συμβολικής ενοποίησης» με το εξίσου προβληματικό μόρφωμα του Κοσσυφοπεδίου, πυροδοτώντας συναγερμό στο Βελιγράδι και ανησυχία στις γύρω χώρες που φιλοξενούν πυρήνες αλβανικού πληθυσμού, ακόμη και το δυτικόφιλο Μαυροβούνιο. Αυτό το εθνικιστικό ντελίριο μπορεί να βοηθά τον Ράμα να σταθεί στην εξουσία, παραπέμπει όμως σε συνειρμούς βίαιης μετατόπισης συνόρων όπως συνέβη και στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου μετά τον καταστροφικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η σημερινή αλβανική κυβέρνηση εξυπηρετεί τις τουρκικές επιδιώξεις στην γύρω περιοχή και αισθάνεται πολύ πιο κοντά στον ισλαμιστή Τούρκο πρόεδρο από ότι στην Ευρώπη. Ταυτοχρόνως η Αγκυρα καλλιεργεί το ίδιο μοντέλο εκμετάλλευσης μειονοτικών θεμάτων για την προβολή γεωστρατηγικής ισχύος έξω από τα σύνορα της. Με αποδέκτες τόσο την Ελλαδα, όσο και την Βουλγαρία.
Η απάντηση ευτυχώς ήρθε με την αναβίωση μίας «χριστιανικής βαλκανικής συνεννόησης» Ο παραδοσιακός συμμαχικός πόλος Ελλάδας-Σερβίας ενισχύεται με την προσθήκη της επίσης ιστορικής συμμάχου και ομόδοξης Ρουμανίας αλλά η συμμετοχή της Βουλγαρίας είναι το κλειδί για να περάσει το μήνυμα προς τα έξω ότι επιθετικές βλέψεις…κλεφτοκοτάδων δεν θα γίνουν ανεκτές. Η Αλβανία μπορεί να αποτελέσει τουρκικό τσιφλίκι, αλλά όχι ισότιμο εταίρο με τις υπόλοιπες ευρωπαικές χώρες των Βαλκανίων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου