Γράφει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Η Σερβία αλληθωρίζει μεταξύ Ανατολής και Δύσης στην προσπάθεια της να περισώσει ό,τι μπορεί περισσότερο από την εθνική της...
κυριαρχία. Δυστυχώς, ως νέα κρατική οντότητα – στα σημερινά της σύνορα – θα υποστεί αυτό που υφίστανται όλα τα παιδάκια πάσχοντα από στραβισμό.
Η θεραπεία δεν περιλαμβάνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια εγχείρηση από τον οφθαλμίατρο, στην περίπτωσή μας λέγεται ΝΑΤΟ ή/και ΕΕ και κατοικοεδρεύσει στις Βρυξέλλες. Η «εγχείρηση» θα γίνει για να σταματήσει να αλληθωρίζει και να διορθώσει την οπτική της.
Τα περί ουδετερότητας τα είπαν και άλλοι «αδέσμευτοι» στην Ιστορία και έχασαν το 40% του εδάφους τους (βλέπε Κύπρος, ή μεγαλόνησος, ή νησί της Αφροδίτης). Αναρωτιέμαι αν η απώλεια του Κοσσυφοπεδίου και του Μαυροβουνίου είναι οι τελευταίοι ακρωτηριασμοί της πάλαι ποτέ Μεγάλης Σερβίας, ή το μαχαίρι θα προχωρήσει κι άλλο.
Θεωρητικά, περιθώριο ανάκτησης κάποιων εδαφών υπάρχει εάν συνεργαστεί με τη Δύση που θα ενδιαφερθεί να πατήσει φρένο στον αλβανικό αναθεωρητισμό εάν υπάρξει συνεργασία με τον σερβικό παράγοντα στα Βαλκάνια. Τα ίδια ισχύουν και για το σερβικό τμήμα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης που θεωρείται και είναι επί της ουσίας ρωσικό προτεκτοράτο. Τα ίδια και για τμήμα του βορείου Κοσσυφοπεδίου. Να προσθέταμε και την ΠΓΔΜ μήπως;
Η πολιτική της Δύσης για το προβλέψιμο μάλλον, θα κατευθύνεται από την ανάγκη αποτροπής της διείσδυσης της Ρωσίας στη Βαλκανική. Τελεία και παύλα. Οπότε στο πλαίσιο της επίτευξης αυτού του στόχου, όποιος «ευθυγραμμιστεί» και δώσει αυτό που ζητούν, τότε θα μπορέσει να διαπραγματευθεί αυτά που τον ενδιαφέρουν.
Το σημείωμα αυτό δεν αποτελεί προτροπή κατά καμία έννοια, απλές διαπιστώσεις κάνει, στηριζόμενο στην υπάρχουσα εμπειρία από τις κινήσεις των μεγάλων «παικτών» στη «σκακιέρα» ων Βαλκανίων. Ο κάθε λαός κάνει τις επιλογές του.
Οι Σέρβοι έχουν αναπτύξει εξαιρετικά στενές σχέσεις με τους Κινέζους, πολύ καλές με τους Ρώσους και σε κάθε ευκαιρία τονίζουν ότι θέλουν να μπουν στην ΕΕ. Η πολιτική αυτή είναι εμφανές ότι στην υλοποίησή της, κάπου πάσχει και «Τίτο» δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Η Σερβία αλληθωρίζει μεταξύ Ανατολής και Δύσης στην προσπάθεια της να περισώσει ό,τι μπορεί περισσότερο από την εθνική της...
κυριαρχία. Δυστυχώς, ως νέα κρατική οντότητα – στα σημερινά της σύνορα – θα υποστεί αυτό που υφίστανται όλα τα παιδάκια πάσχοντα από στραβισμό.
Η θεραπεία δεν περιλαμβάνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια εγχείρηση από τον οφθαλμίατρο, στην περίπτωσή μας λέγεται ΝΑΤΟ ή/και ΕΕ και κατοικοεδρεύσει στις Βρυξέλλες. Η «εγχείρηση» θα γίνει για να σταματήσει να αλληθωρίζει και να διορθώσει την οπτική της.
Τα περί ουδετερότητας τα είπαν και άλλοι «αδέσμευτοι» στην Ιστορία και έχασαν το 40% του εδάφους τους (βλέπε Κύπρος, ή μεγαλόνησος, ή νησί της Αφροδίτης). Αναρωτιέμαι αν η απώλεια του Κοσσυφοπεδίου και του Μαυροβουνίου είναι οι τελευταίοι ακρωτηριασμοί της πάλαι ποτέ Μεγάλης Σερβίας, ή το μαχαίρι θα προχωρήσει κι άλλο.
Θεωρητικά, περιθώριο ανάκτησης κάποιων εδαφών υπάρχει εάν συνεργαστεί με τη Δύση που θα ενδιαφερθεί να πατήσει φρένο στον αλβανικό αναθεωρητισμό εάν υπάρξει συνεργασία με τον σερβικό παράγοντα στα Βαλκάνια. Τα ίδια ισχύουν και για το σερβικό τμήμα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης που θεωρείται και είναι επί της ουσίας ρωσικό προτεκτοράτο. Τα ίδια και για τμήμα του βορείου Κοσσυφοπεδίου. Να προσθέταμε και την ΠΓΔΜ μήπως;
Η πολιτική της Δύσης για το προβλέψιμο μάλλον, θα κατευθύνεται από την ανάγκη αποτροπής της διείσδυσης της Ρωσίας στη Βαλκανική. Τελεία και παύλα. Οπότε στο πλαίσιο της επίτευξης αυτού του στόχου, όποιος «ευθυγραμμιστεί» και δώσει αυτό που ζητούν, τότε θα μπορέσει να διαπραγματευθεί αυτά που τον ενδιαφέρουν.
Το σημείωμα αυτό δεν αποτελεί προτροπή κατά καμία έννοια, απλές διαπιστώσεις κάνει, στηριζόμενο στην υπάρχουσα εμπειρία από τις κινήσεις των μεγάλων «παικτών» στη «σκακιέρα» ων Βαλκανίων. Ο κάθε λαός κάνει τις επιλογές του.
Οι Σέρβοι έχουν αναπτύξει εξαιρετικά στενές σχέσεις με τους Κινέζους, πολύ καλές με τους Ρώσους και σε κάθε ευκαιρία τονίζουν ότι θέλουν να μπουν στην ΕΕ. Η πολιτική αυτή είναι εμφανές ότι στην υλοποίησή της, κάπου πάσχει και «Τίτο» δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου