| ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΥΛΟΣ – ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ |  |
Με αφορμή της επετείου του θανάτου του Σέρβου Αγιότατου Πατριάρχη Παύλου στο Καθεδρικό Ναό του Βελιγραδίου, ο Σέρβος Πατριάρχης Ειρηναίος και μερικοί επίσκοποι τελούσαν τη Θεία Λειτουργία και την επιμνημόσυνη δέηση, και ο Επίσκοπος Αθανασίος τελούσε τη Θεία Λειτουργία και την επιμνημόσυνη δέηση στο μοναστήρι Ρακόβιτσα, όπου ο Σέρβος Πατριάρχης Παύλος ενταφιάστηκε. Γράφει η δημοσιογράφος Ljiljana Sinđelić Nikolić.Ο Σέρβος Πατριάρχης Παύλος ήταν ένα αξιόλογο άτομο, όχι μόνο στην περιοχή στην οποία ζούσε, όπως όλοι μεγάλοι άνθρωποι ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας του και τα χρονοδιαγράμματα. Πολλοί άνθρωποι σήμερα τον θεωρούν άγιο γιατί η ζωή του πάντα μετρόταν με μια διαχρονική κατηγορία. Γεννήθηκε το 1914, με όνομα Gojko, είχε μια δύσκολη παιδική ηλικία, ακόμη και σε νεαρή ηλικία συχνά λόγω ασθένειας ήταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Το 1936 ήρθε στο Βελιγράδι, όπου σπούδασε στη Θεολογική Σχολή, η οποία έχει τελειώσει και στην Ιατρική Σχολή σπούδασε δύο χρόνια. Εργάστηκε και ως οικοδόμος προκειμένου να επιβιώσει, ήταν και δάσκαλος θρησκευτικής, και μια φορά όταν πήδηξε στο νερό για να σώσει ένα παιδί που πνιγόταν, αρρώστησε και μόλις που έμεινε ζωντανός. Το 1948 εκάρη μοναχός στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού. Όπου και να ήταν, τον θυμούνται με το καλό, την ταπεινότηταά του, την εργατικότητα, και τις προσευχές του στον Κύριο και την αγάπη του προς τον πλησίον .
Πατριάρχης Παύλος ήταν ο Επίσκοπος της Ράσκα και Πριζρέν, πάνω από 33 χρόνια, προστατεύοντας ακόμα και τότε σερβικές εκκλησίες, μοναστήρια, ναούς, φρόντιζε για μοναχούς και ενθάρρυνε τους ανθρώπους να επιβιώσουν στην πίστη, τιμιότητα και την καλή συμπεριφορά τους. Δημοσιογράφοι τότε είχαν γράψει με δέος ότι είδαν «...τον επίσκοπο, ευρυμαθή θεολόγο, να επισκευάζει στεγές εκκλησιών ή μονών, και στην έδρα του επισκοπείου του δεν υπάρχει παλάτι, αλλά ένα κελί, χωρίς τηλέφωνο και προσωπικό γραμματέα, και μόνος του στο μηχάνημα δακτυλογραφεί επιστολές, πράξεις...» Και ο πατριάρχης Παύλος τους απαντούσε: «Μερικοί άνθρωποι λένε ότι επίσκοποι δεν πρέπει να εργάζονται ... Σαν να ταπεινώνει η εργασία! Δεν ταπεινώνει καμία εργασία τον άνθρωπο, αλλά κακή ζωή, αμαρτία. Τέλος πάντων, αν ο Σωτήρας μπορούσε να δουλεύει με τα χέρια του, να είναι ξυλουργός, γιατί δεν θα μπορούσα κι εγώ; Εάν Αυτός δεν ήταν ταπεινωμένος από την εργασία του, ούτε εμένα θα ταπεινώσει.
Ο Πατριάρχης Παύλος ήταν σεμνός, αδιαλείπτως προσευχόμενος, θυσιαστικός, δεχόταν οποινδήποτε που χρειαζόταν βοήθεια, από χαμηλά εισοδήματα του βοηθούσε τους φτωχούς, που έγινε γνωστό μόνο μετά από το θάνατό του. Είναι γνωστή, πλέον αναγνωρισμένη φράση του «Να είμαστε άνθρωποι», η οποία μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους τους ανθρώπους, όλες τις καταστάσεις και για όλο το χρόνο. Τον θυμούνται καθώς περπατούσε στο Βελιγράδι στους δρόμους της πόλης, μιλώντας με περαστικούς, και πως σε σημαντικές συναντήσεις πήγαινε με τραμ ή λεωφορείο με τους συμπολίτες του. Σε όλους ήταν όλα, σε ληπημένους παρηγορητης, σε ασθενούς έδινε δύναμη, δίδαξε τους πιστούς πως να μεγαλώσουν στην πίστη τους, σε θυμωμένους έδειξε την ομορφιά της ταπεινότητας, σε σκληρούς τι σημαίνει σεμνότητα. Όλοι τον θυμούνται με αγάπη και ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, συνάντηση, εντύπωση του Πατριάρχη Παύλου μας, ο οποίος άνηκε πρώτα απ 'όλα, στον Κύριο και μετά σε όλους εκείνους που είτε τον αγαπούσαν είτε τον μισούσαν». Αν όλοι τηρούνταν την αγάπη, αυτή η γη θα ήταν παράδεισος. Αλλά αν όλοι τηρούνταν τουλάχιστον την αρχή «ό’τι θέλεις για τον εαυτό σου, κάνε και για τους άλλους, και ό’τι δεν θέλεις για τον εαυτό σου να μην το κάνεις στους άλλους», τότε η γη, αν δεν γίνει απλά ένας παράδεισος, θα ήταν κοντά στο παράδεισο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου