Ο δισεκατομμυριούχος, Κονσταντίν Μαλοφέεφ, στον οποίο αποδίδουν ρόλο στην ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία, αλλά και στο Ντονμπάς, μιλάει για το πώς θέλει ο ίδιος να γίνει η Ρωσία, και την παγκόσμια αποστολή της.
11 Μαΐου 2015
Gazeta.ru: Κονσταντίν Βαλέριεβιτς, τον τελευταίο χρόνο γίνατε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα στα ΜΜΕ. Μάλιστα, γράφουν πάντα για σας με έναν συνωμοτικό τόνο, τη στιγμή μάλιστα που δεν είστε ούτε πολιτικός, ούτε Ολιγάρχης. Τι είστε τελικά;
Κ.Μαλοφέεφ: Είμαι φιλάνθρωπος, με την ευρεία έννοια του όρου. Ασχολούμενος με τη φιλανθρωπία, κάποια στιγμή κατάλαβα ότι η προώθηση των σωστών νόμων που αλλάζουν το ηθικό κλίμα στην κοινωνία θα φέρει πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα, αν αυτές τις προσπάθειες τις καταβάλλεις, ας πούμε, επισκεπτόμενος 100 ορφανοτροφεία.
ΕΡ: Με ποιο τρόπο λειτουργεί το φιλανθρωπικό σας Ιδρυμα του Μεγάλου Βασιλείου;
ΑΠ: Δημιουργούμε ένα δίκτυο τόσο επίσημων, όσο και ανεπίσημων σχέσεων. Είμαι για παράδειγμα μέλος της επιτροπής του Πατριαρχείου για θέματα οικογένειας. Συμμετέχουμε σε ομάδες εργασίας της επιτροπής της Δούμας (σ.σ. ρωσική Βουλή), επίσης για θέματα οικογένειας. Πρόκειται για την προώθηση νόμων για την προστασία του ήθους και την προστασία των παιδιών από τις επιβλαβείς πληροφορίες.
Όσον αφορά τη διεθνή μας δραστηριότητα, βρισκόμαστε πάντα σε επαφή με τις αρμόδιες υπηρεσίες και την επιτροπή διεθνών θεμάτων της Δούμας, με επίσημους διπλωμάτες. Όταν στέλνουμε ανθρωπιστική βοήθεια, όπως στην Ουκρανία, συνεργαζόμαστε με το υπουργείο Εκτάκτων Καταστάσεων. Το σημαντικότερο όμως είναι η άμεση παρουσία στις χώρες, στις οποίες εργαζόμαστε μαζί με εκείνους που οι ιδέες μας ταυτίζονται, και οι χώρες αυτές είναι αρκετές.
ΑΠ: Είναι ένας κόσμος που θα βασίζεται στις παραδοσιακές αξίες. Ως παράδοση εννοώ αυτά που μας δίνει η χριστιανική κοσμοθεωρία. Πρέπει πνευματικά, και κατόπιν σε πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο, να απαλλαγούμε από τις υλιστικές, τεχνητές διδαχές του 20ου αιώνα, στις οποίες εντάσσω το μαρξισμό, φασισμό και φιλελευθερισμό.
ΕΡ: Σε τι ποσοστό, κατά την αίσθησή σας, ο ρωσικός πληθυσμός θα υποστηρίξει μια τέτοια στροφή;
ΑΠ: Στη Ρωσία είναι το 85%, εκείνοι δηλαδή που ψηφίζουν τον Πούτιν και εκείνοι που αποκαλούν εαυτόν χριστιανό ορθόδοξο στις κοινωνιολογικές έρευνες. Έστω κι αν αυτές οι δυο ομάδες δεν συγκλίνουν μεταξύ τους απολύτως, σε κάθε περίπτωση όμως, μιλάμε για τη συντριπτική πλειοψηφία.
ΕΡ: Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι η Ρωσία θα ακολουθήσει τον «παραδοσιακό» δρόμο;
ΑΠ: Η απόφαση του Πούτιν για την προσάρτηση της Κριμαίας έχει ιδιαίτερη σημασία και κατά τη γνώμη μου ήταν προς όφελος των εθνικών συμφερόντων. Αυτό κατέστη σαφές και για τους ξένους εταίρους μας, γι’ αυτό και υπήρξε μια τέτοια σκληρή στάση από πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Η Αμερική κατέχει ηγεμονική θέση παγκοσμίως τα τελευταία 25 χρόνια και η αμφισβήτησή της, στην οποία προέβη η ρωσική ηγεσία, είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για το λαό της Ρωσίας.
ΑΠ: Στη Ρωσία, τα πάντα είναι πιθανά. Σήμερα, πηγαίνει τις Κυριακές στην εκκλησία το 5% του πληθυσμού. Όταν αυτό το ποσοστό γίνει 30% ή καλύτερα, 50%, τότε το θέμα της μοναρχίας θα εμφανιστεί από μόνο του. Σήμερα απλώς δεν υπάρχει κανείς να το εγείρει. Η τάση όμως που υπάρχει τώρα, οδηγεί ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ανεγέρθηκαν ή ανακαινίστηκαν 25 χιλιάδες ναοί και 800 μοναστήρια. Κάτι ανάλογο δεν συνέβη πουθενά στην ιστορία. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις το 29% των Ρώσων δεν αποκλείουν την αποκατάσταση της μοναρχίας, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 το ποσοστό αυτό ήταν το μισό.
ΑΠ: Κάντε μια έρευνα: Άραγε, είναι περισσότερες οι ευτυχισμένες γυναίκες, από εκείνες που έκαναν καριέρα; Όταν ό Κύριος έδωσε την εντολή στον Αδάμ και την Εύα, είπε στον Αδάμ να βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του και στη γυναίκα, να αναλάβει τον επίπονο ρόλο του να γεννά παιδιά. Οποιαδήποτε γυναίκα σώζεται διαμέσου της μητρότητας, πολλά είναι εκείνα που της συγχωρούνται λόγω της πολυτεκνίας της. Τα παιδιά, είναι το εισιτήριό της για τη βασιλεία των ουρανών. Οι φεμινίστριες πρεσβεύουν ότι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά καταστρέφοντας το θεσμό του γάμου, στην πραγματικότητα αλλάζουν τη ζωή των γυναικών προς όφελος και μόνο της σαρκικής επιθυμίας των ανδρών. Στην παραδοσιακή κοινωνία η πρόσβαση στο σώμα της γυναίκας είναι δυνατή μόνο μέσω του γάμου. Ο φεμινισμός απ’ την άλλη, κηρύττει τις «ελεύθερες σχέσεις». Το αποτέλεσμα είναι ο άντρας, αντί να παντρευτεί, να έχει ένα πλήθος από ευκαιρίες εκτός γάμου, ενώ η δυστυχής γυναίκα, η οποία σήμερα επιδιώκει να παντρευτεί, να μην μπορεί να πει: Ορίστε, παντρέψου, και όλα τα άλλα θα έρθουν. Από εδώ προκύπτει και ο μεγάλος αριθμός διαζυγίων. Αν δεν υπήρχαν οι εκτός γάμου σχέσεις, οι διαζευγμένοι θα ήταν ελάχιστοι.
ΕΡ: Κατά πόσο η φιλανθρωπική δραστηριότητα μπορεί να αντισταθμίσει τις ελλείψεις του κοινωνικού συστήματος;
ΑΠ: Απόλυτα. Πάρτε δυο ανθρώπους το ίδιο προικισμένους. Ο ένας είναι επιχειρηματίας και ο άλλος συγγραφέας. Είναι δυο διαφορετικοί τύποι ταλέντου αλλά ο επιχειρηματίας θα βγάλει χίλιες φορές περισσότερα χρήματα επειδή η απασχόλησή του είναι μόνο να κάνει λεφτά, είναι το ταλέντο του να κάνει τις δέουσες κινήσεις και να εισπράττει. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν επιχειρηματίες, πρόκειται για μια ιδιαίτερη πάστα χαρακτήρα, αλλά ο καταξιωμένος επιχειρηματίας θα πρέπει να θυμάται ότι τα λεφτά ο Θεός δεν του τα έδωσε... για να τα κολλήσει στο μπάνιο του σπιτιού του, ή για να παραφουσκώσει το λογαριασμό του. Τα έλαβε προκειμένου να τα δώσει, για παράδειγμα, στο συγγραφέα που προαναφέραμε.
ΑΠ: Πριν εισέλθουμε στην ουσία της ερώτησης, θα ήθελα κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε το πώς είναι δομημένος ο σύγχρονος κόσμος. Δείτε τη σημερινή Ουκρανία. Και μετά, επεκτείνετέ το στον υπόλοιπο κόσμο, θα δείτε ότι παντού είναι το ίδιο. Ολιγαρχικές οικογένειες, ολιγαρχικές φατρίες, που λαμβάνουν όλες τις σημαντικότερες αποφάσεις. Δεν είναι μια θεωρία συνωμοσίας, είναι η ζωή γύρω μας.
ΕΡ: Οι Ρότσιλντ, οι Ροκφέλερ...
ΑΠ: Ναι, και όχι μόνο. Είναι -ας τους αποκαλέσουμε έτσι- οι παγκόσμιοι κυβερνήτες. Η παγκόσμια ελίτ. Η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία. Δεν είναι οι «κακοί» σε μια παράσταση οπερέτας, δεν είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν με κάθε τρόπο να γεμίσουν τις δικές τους τσέπες. Θεωρούν ότι έχουν την ευθύνη για τη διακυβέρνηση του κόσμου, ότι πρέπει οι ίδιοι να οργανώσουν τα πάντα όσο γίνεται πιο ορθολογικά και αποτελεσματικά, σύμφωνα όμως με τις δικές τους αντιλήψεις. Σαν άνθρωπος που έχει εργαστεί στο οικονομικό σύστημα, σας διαβεβαιώνω ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται σε συγκεκριμένα μέρη και οι κυβερνήσεις των Δυτικών Δημοκρατιών απλώς πραγματοποιούν τις τυπικές πράξεις για τη διεκπεραίωση αυτών των αποφάσεων.
ΕΡ: Μπορείτε να φέρετε ένα παράδειγμα στρατηγικής απόφασης η οποία μετά πραγματοποιήθηκε;
ΑΠ: Για παράδειγμα, το πρότυπο που αφορά τον περιορισμό των γεννήσεων. Το 1972 ο αμερικανός επιστήμονας Μέντοουζ παρουσίασε μια έκθεση στη Λέσχη της Ρώμης, η ουσία της οποίας συνίστατο στο εξής: Αν ο πληθυσμός του πλανήτη συνεχίσει να πολλαπλασιάζεται με την παρούσα ταχύτητα, θα αρχίσει η έλλειψη των φυσικών πόρων. Έτσι, οδηγήθηκαν στην ανάγκη να αποτρέψουν τη μεγάλη αύξηση των πολύτεκνων οικογενειών, τουλάχιστον στη Δύση. Άρχισε η διάβρωση της χριστιανικής ηθικότητας, καθώς ο χριστιανισμός δεν επιτρέπει τις αμβλώσεις, το σεξ εκτός γάμου, έχει αρνητική στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Εμφανίστηκε μια στάση ζωής, ότι η δημιουργία οικογένειας είναι κάτι που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι στην ηλικία μεταξύ 30 και 40. Όταν δηλαδή οι πιθανότητες γέννησης παιδιού, πόσο μάλλον πολλών παιδιών, είναι κατά πολύ μικρότερες.
ΑΠ: Ας πάρουμε για παράδειγμα τις ΗΠΑ. Εκεί σήμερα κυριαρχούν οι νεοσυντηρητικοί. Πρόκειται για ένα διανοητικό κίνημα το οποίο δεσπόζει στο εσωτερικό της αμερικανικής πολιτικής ελίτ. Ωστόσο, υπάρχουν στην Αμερική και άλλες ομάδες. Όπως για παράδειγμα το πραγματικό χριστιανικό συντηρητικό λόμπι το οποίο επιθυμεί την επιστροφή στην παλιά καλή Αμερική της δεκαετίας του ΄50. Θυμούνται τότε που στη χώρα υπήρχε η χρηστότητα, δηλαδή μια Αμερική χωρίς πειράματα, μια Αμερική με οικογενειακό προγραμματισμό. Αυτοί οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι η αντιρωσική προπαγάνδα προέρχεται από την ίδια εκείνη πηγή, από όπου προέρχεται και η προπαγάνδα κατά των παραδοσιακών αμερικανικών αξιών.
Αναπτύσσουμε τις σχέσεις μαζί τους στη βάση του κινήματος υπέρ της οικογένειας. Και στην Ευρώπη εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ των εθνικά προσανατολισμένων ομάδων και των οπαδών της παγκοσμιοποίησης. Οι χώρες-μέλη της ΕΕ χάνουν ολοένα και περισσότερο την κυριαρχία τους και αυτό προκαλεί σ’ ένα τμήμα των εθνικών ελίτ όλο και πιο απορριπτική στάση, δηλαδή στο γεγονός ότι οι αποφάσεις για την Τσεχία ή την Ισπανία λαμβάνονται άγνωστο από ποιον, εκτός των ορίων αυτών των χωρών, και μάλιστα όχι προς όφελός τους.
Εκείνοι οι οποίοι ετοιμάζονταν «να γίνουν Γερμανία», είδαν ότι Γερμανία δεν έγιναν, αλλά τώρα δεν έχουν ούτε λίρα, ούτε δραχμή, ούτε πεσέτα, παρά ανεργία στο 30%, η μετανάστευση αυξήθηκε, οι παραδοσιακές αξίες όπως η οικογένεια και η εκκλησία, καταστρέφονται. Γι’ αυτό και βλέπουμε να αυξάνεται η δημοτικότητα των πολιτικών εκείνων δυνάμεων, οι οποίες σήμερα θέλουν να βγουν από την ΕΕ. Όχι μόνο δεξιών κομμάτων, αλλά και αριστερών, όπως στην Ελλάδα. Πρόκειται ωστόσο για μια κοινωνική διαμαρτυρία με εθνική χροιά, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ για τον οποίο έκανα λόγο, ανήλθε στην εξουσία με αντιευρωπαϊκή και αντιγερμανική συνθηματολογία.
ΑΠ: Οι επαφές μου με τους ευρωπαίους πολιτικούς έχουν αποκλειστικά κοινωνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα. Ας αναφέρουμε ξανά την Ελλάδα. Όλες οι σχέσεις με αυτή αναπτύχθηκαν από τα προσκυνήματά μου στο Άγιο Όρος. Οι Έλληνες ορθόδοξοι αδελφοί μας και η μοίρα τους εμένα προσωπικά με απασχολεί το ίδιο, όπως και η μοίρα των Βουλγάρων ή των Σέρβων.
ΕΡ: Ο κόσμος αυτός, από την πλευρά του, περιμένει κάτι από τη Ρωσία;
ΑΠ: Ναι. Όλοι οι συνομιλητές μας περιμένουν από εμάς ότι θα γίνουμε το κράτος εκείνο, το οποίο θα προασπίσει ξεκάθαρα τις χριστιανικές αξίες στον κόσμο. Σήμερα μόνο το Βατικανό αντιδρά στους διωγμούς των χριστιανών, αλλά αυτό τη παρούσα στιγμή διαθέτει μικρή επιρροή... Είμαστε η μοναδική μεγάλη δύναμη, της οποίας ο πρόεδρος δεν διστάζει να μιλά για τις χριστιανικές, για τις ορθόδοξες πεποιθήσεις του. Υπό αυτή την έννοια, η Ρωσία αποτελεί την ελπίδα για τα δυο δισεκατομμύρια των χριστιανών στον κόσμο.
Κ.Μαλοφέεφ: Είμαι φιλάνθρωπος, με την ευρεία έννοια του όρου. Ασχολούμενος με τη φιλανθρωπία, κάποια στιγμή κατάλαβα ότι η προώθηση των σωστών νόμων που αλλάζουν το ηθικό κλίμα στην κοινωνία θα φέρει πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα, αν αυτές τις προσπάθειες τις καταβάλλεις, ας πούμε, επισκεπτόμενος 100 ορφανοτροφεία.
ΕΡ: Με ποιο τρόπο λειτουργεί το φιλανθρωπικό σας Ιδρυμα του Μεγάλου Βασιλείου;
ΑΠ: Δημιουργούμε ένα δίκτυο τόσο επίσημων, όσο και ανεπίσημων σχέσεων. Είμαι για παράδειγμα μέλος της επιτροπής του Πατριαρχείου για θέματα οικογένειας. Συμμετέχουμε σε ομάδες εργασίας της επιτροπής της Δούμας (σ.σ. ρωσική Βουλή), επίσης για θέματα οικογένειας. Πρόκειται για την προώθηση νόμων για την προστασία του ήθους και την προστασία των παιδιών από τις επιβλαβείς πληροφορίες.
Όσον αφορά τη διεθνή μας δραστηριότητα, βρισκόμαστε πάντα σε επαφή με τις αρμόδιες υπηρεσίες και την επιτροπή διεθνών θεμάτων της Δούμας, με επίσημους διπλωμάτες. Όταν στέλνουμε ανθρωπιστική βοήθεια, όπως στην Ουκρανία, συνεργαζόμαστε με το υπουργείο Εκτάκτων Καταστάσεων. Το σημαντικότερο όμως είναι η άμεση παρουσία στις χώρες, στις οποίες εργαζόμαστε μαζί με εκείνους που οι ιδέες μας ταυτίζονται, και οι χώρες αυτές είναι αρκετές.
Για τις «παραδοσιακές αξίες»
ΕΡ: Ποιος είναι ο σκοπός των ιδεών που προωθείτε;ΑΠ: Είναι ένας κόσμος που θα βασίζεται στις παραδοσιακές αξίες. Ως παράδοση εννοώ αυτά που μας δίνει η χριστιανική κοσμοθεωρία. Πρέπει πνευματικά, και κατόπιν σε πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο, να απαλλαγούμε από τις υλιστικές, τεχνητές διδαχές του 20ου αιώνα, στις οποίες εντάσσω το μαρξισμό, φασισμό και φιλελευθερισμό.
ΕΡ: Σε τι ποσοστό, κατά την αίσθησή σας, ο ρωσικός πληθυσμός θα υποστηρίξει μια τέτοια στροφή;
ΑΠ: Στη Ρωσία είναι το 85%, εκείνοι δηλαδή που ψηφίζουν τον Πούτιν και εκείνοι που αποκαλούν εαυτόν χριστιανό ορθόδοξο στις κοινωνιολογικές έρευνες. Έστω κι αν αυτές οι δυο ομάδες δεν συγκλίνουν μεταξύ τους απολύτως, σε κάθε περίπτωση όμως, μιλάμε για τη συντριπτική πλειοψηφία.
ΕΡ: Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι η Ρωσία θα ακολουθήσει τον «παραδοσιακό» δρόμο;
ΑΠ: Η απόφαση του Πούτιν για την προσάρτηση της Κριμαίας έχει ιδιαίτερη σημασία και κατά τη γνώμη μου ήταν προς όφελος των εθνικών συμφερόντων. Αυτό κατέστη σαφές και για τους ξένους εταίρους μας, γι’ αυτό και υπήρξε μια τέτοια σκληρή στάση από πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Η Αμερική κατέχει ηγεμονική θέση παγκοσμίως τα τελευταία 25 χρόνια και η αμφισβήτησή της, στην οποία προέβη η ρωσική ηγεσία, είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για το λαό της Ρωσίας.
Επιστροφή της μοναρχίας
ΕΡ: Είναι γνωστό ότι υποστηρίζετε την επιστροφή της μοναρχίας στη Ρωσία.ΑΠ: Στη Ρωσία, τα πάντα είναι πιθανά. Σήμερα, πηγαίνει τις Κυριακές στην εκκλησία το 5% του πληθυσμού. Όταν αυτό το ποσοστό γίνει 30% ή καλύτερα, 50%, τότε το θέμα της μοναρχίας θα εμφανιστεί από μόνο του. Σήμερα απλώς δεν υπάρχει κανείς να το εγείρει. Η τάση όμως που υπάρχει τώρα, οδηγεί ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ανεγέρθηκαν ή ανακαινίστηκαν 25 χιλιάδες ναοί και 800 μοναστήρια. Κάτι ανάλογο δεν συνέβη πουθενά στην ιστορία. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις το 29% των Ρώσων δεν αποκλείουν την αποκατάσταση της μοναρχίας, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 το ποσοστό αυτό ήταν το μισό.
Η θέση της γυναίκας
ΕΡ: Στο επίκεντρο του κοινωνικού σας προγράμματος βρίσκεται η πολύτεκνη οικογένεια. Επικρατεί η άποψη ότι σε μια πολύτεκνη οικογένεια η γυναίκα δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις δεξιότητές της, να κάνει καριέρα. Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο πρότυπο ζωής, με το οποίο πολλοί δεν θα συμφωνήσουν.ΑΠ: Κάντε μια έρευνα: Άραγε, είναι περισσότερες οι ευτυχισμένες γυναίκες, από εκείνες που έκαναν καριέρα; Όταν ό Κύριος έδωσε την εντολή στον Αδάμ και την Εύα, είπε στον Αδάμ να βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του και στη γυναίκα, να αναλάβει τον επίπονο ρόλο του να γεννά παιδιά. Οποιαδήποτε γυναίκα σώζεται διαμέσου της μητρότητας, πολλά είναι εκείνα που της συγχωρούνται λόγω της πολυτεκνίας της. Τα παιδιά, είναι το εισιτήριό της για τη βασιλεία των ουρανών. Οι φεμινίστριες πρεσβεύουν ότι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά καταστρέφοντας το θεσμό του γάμου, στην πραγματικότητα αλλάζουν τη ζωή των γυναικών προς όφελος και μόνο της σαρκικής επιθυμίας των ανδρών. Στην παραδοσιακή κοινωνία η πρόσβαση στο σώμα της γυναίκας είναι δυνατή μόνο μέσω του γάμου. Ο φεμινισμός απ’ την άλλη, κηρύττει τις «ελεύθερες σχέσεις». Το αποτέλεσμα είναι ο άντρας, αντί να παντρευτεί, να έχει ένα πλήθος από ευκαιρίες εκτός γάμου, ενώ η δυστυχής γυναίκα, η οποία σήμερα επιδιώκει να παντρευτεί, να μην μπορεί να πει: Ορίστε, παντρέψου, και όλα τα άλλα θα έρθουν. Από εδώ προκύπτει και ο μεγάλος αριθμός διαζυγίων. Αν δεν υπήρχαν οι εκτός γάμου σχέσεις, οι διαζευγμένοι θα ήταν ελάχιστοι.
ΕΡ: Κατά πόσο η φιλανθρωπική δραστηριότητα μπορεί να αντισταθμίσει τις ελλείψεις του κοινωνικού συστήματος;
ΑΠ: Απόλυτα. Πάρτε δυο ανθρώπους το ίδιο προικισμένους. Ο ένας είναι επιχειρηματίας και ο άλλος συγγραφέας. Είναι δυο διαφορετικοί τύποι ταλέντου αλλά ο επιχειρηματίας θα βγάλει χίλιες φορές περισσότερα χρήματα επειδή η απασχόλησή του είναι μόνο να κάνει λεφτά, είναι το ταλέντο του να κάνει τις δέουσες κινήσεις και να εισπράττει. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν επιχειρηματίες, πρόκειται για μια ιδιαίτερη πάστα χαρακτήρα, αλλά ο καταξιωμένος επιχειρηματίας θα πρέπει να θυμάται ότι τα λεφτά ο Θεός δεν του τα έδωσε... για να τα κολλήσει στο μπάνιο του σπιτιού του, ή για να παραφουσκώσει το λογαριασμό του. Τα έλαβε προκειμένου να τα δώσει, για παράδειγμα, στο συγγραφέα που προαναφέραμε.
Παγκόσμια ελίτ διακυβέρνησης
ΕΡ: Αφιερώνετε πολλή προσοχή στην οικοδόμηση σχέσεων με τις συντηρητικές ελίτ άλλων χωρών. Κατά πόσο είναι ομοιογενής η αντίληψη στη Δύση σχετικά με τη Ρωσία;ΑΠ: Πριν εισέλθουμε στην ουσία της ερώτησης, θα ήθελα κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε το πώς είναι δομημένος ο σύγχρονος κόσμος. Δείτε τη σημερινή Ουκρανία. Και μετά, επεκτείνετέ το στον υπόλοιπο κόσμο, θα δείτε ότι παντού είναι το ίδιο. Ολιγαρχικές οικογένειες, ολιγαρχικές φατρίες, που λαμβάνουν όλες τις σημαντικότερες αποφάσεις. Δεν είναι μια θεωρία συνωμοσίας, είναι η ζωή γύρω μας.
ΕΡ: Οι Ρότσιλντ, οι Ροκφέλερ...
ΑΠ: Ναι, και όχι μόνο. Είναι -ας τους αποκαλέσουμε έτσι- οι παγκόσμιοι κυβερνήτες. Η παγκόσμια ελίτ. Η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία. Δεν είναι οι «κακοί» σε μια παράσταση οπερέτας, δεν είναι οι άνθρωποι που προσπαθούν με κάθε τρόπο να γεμίσουν τις δικές τους τσέπες. Θεωρούν ότι έχουν την ευθύνη για τη διακυβέρνηση του κόσμου, ότι πρέπει οι ίδιοι να οργανώσουν τα πάντα όσο γίνεται πιο ορθολογικά και αποτελεσματικά, σύμφωνα όμως με τις δικές τους αντιλήψεις. Σαν άνθρωπος που έχει εργαστεί στο οικονομικό σύστημα, σας διαβεβαιώνω ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται σε συγκεκριμένα μέρη και οι κυβερνήσεις των Δυτικών Δημοκρατιών απλώς πραγματοποιούν τις τυπικές πράξεις για τη διεκπεραίωση αυτών των αποφάσεων.
ΕΡ: Μπορείτε να φέρετε ένα παράδειγμα στρατηγικής απόφασης η οποία μετά πραγματοποιήθηκε;
ΑΠ: Για παράδειγμα, το πρότυπο που αφορά τον περιορισμό των γεννήσεων. Το 1972 ο αμερικανός επιστήμονας Μέντοουζ παρουσίασε μια έκθεση στη Λέσχη της Ρώμης, η ουσία της οποίας συνίστατο στο εξής: Αν ο πληθυσμός του πλανήτη συνεχίσει να πολλαπλασιάζεται με την παρούσα ταχύτητα, θα αρχίσει η έλλειψη των φυσικών πόρων. Έτσι, οδηγήθηκαν στην ανάγκη να αποτρέψουν τη μεγάλη αύξηση των πολύτεκνων οικογενειών, τουλάχιστον στη Δύση. Άρχισε η διάβρωση της χριστιανικής ηθικότητας, καθώς ο χριστιανισμός δεν επιτρέπει τις αμβλώσεις, το σεξ εκτός γάμου, έχει αρνητική στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Εμφανίστηκε μια στάση ζωής, ότι η δημιουργία οικογένειας είναι κάτι που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι στην ηλικία μεταξύ 30 και 40. Όταν δηλαδή οι πιθανότητες γέννησης παιδιού, πόσο μάλλον πολλών παιδιών, είναι κατά πολύ μικρότερες.
Σχέσεις με την συντηρητική Δύση
ΕΡ: Σε τι βαθμό αυτές οι ολιγαρχικές ομάδες τηρούν μια ενιαία στάση απέναντι στη Ρωσία;ΑΠ: Ας πάρουμε για παράδειγμα τις ΗΠΑ. Εκεί σήμερα κυριαρχούν οι νεοσυντηρητικοί. Πρόκειται για ένα διανοητικό κίνημα το οποίο δεσπόζει στο εσωτερικό της αμερικανικής πολιτικής ελίτ. Ωστόσο, υπάρχουν στην Αμερική και άλλες ομάδες. Όπως για παράδειγμα το πραγματικό χριστιανικό συντηρητικό λόμπι το οποίο επιθυμεί την επιστροφή στην παλιά καλή Αμερική της δεκαετίας του ΄50. Θυμούνται τότε που στη χώρα υπήρχε η χρηστότητα, δηλαδή μια Αμερική χωρίς πειράματα, μια Αμερική με οικογενειακό προγραμματισμό. Αυτοί οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι η αντιρωσική προπαγάνδα προέρχεται από την ίδια εκείνη πηγή, από όπου προέρχεται και η προπαγάνδα κατά των παραδοσιακών αμερικανικών αξιών.
Αναπτύσσουμε τις σχέσεις μαζί τους στη βάση του κινήματος υπέρ της οικογένειας. Και στην Ευρώπη εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ των εθνικά προσανατολισμένων ομάδων και των οπαδών της παγκοσμιοποίησης. Οι χώρες-μέλη της ΕΕ χάνουν ολοένα και περισσότερο την κυριαρχία τους και αυτό προκαλεί σ’ ένα τμήμα των εθνικών ελίτ όλο και πιο απορριπτική στάση, δηλαδή στο γεγονός ότι οι αποφάσεις για την Τσεχία ή την Ισπανία λαμβάνονται άγνωστο από ποιον, εκτός των ορίων αυτών των χωρών, και μάλιστα όχι προς όφελός τους.
Εκείνοι οι οποίοι ετοιμάζονταν «να γίνουν Γερμανία», είδαν ότι Γερμανία δεν έγιναν, αλλά τώρα δεν έχουν ούτε λίρα, ούτε δραχμή, ούτε πεσέτα, παρά ανεργία στο 30%, η μετανάστευση αυξήθηκε, οι παραδοσιακές αξίες όπως η οικογένεια και η εκκλησία, καταστρέφονται. Γι’ αυτό και βλέπουμε να αυξάνεται η δημοτικότητα των πολιτικών εκείνων δυνάμεων, οι οποίες σήμερα θέλουν να βγουν από την ΕΕ. Όχι μόνο δεξιών κομμάτων, αλλά και αριστερών, όπως στην Ελλάδα. Πρόκειται ωστόσο για μια κοινωνική διαμαρτυρία με εθνική χροιά, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ για τον οποίο έκανα λόγο, ανήλθε στην εξουσία με αντιευρωπαϊκή και αντιγερμανική συνθηματολογία.
Η Ελλάδα και ο Μαλοφέεφ
ΕΡ: Λένε πως συνδράματε προκειμένου να ανέβουν στην Ελλάδα στην εξουσία φιλορωσικές δυνάμεις...ΑΠ: Οι επαφές μου με τους ευρωπαίους πολιτικούς έχουν αποκλειστικά κοινωνικό και θρησκευτικό χαρακτήρα. Ας αναφέρουμε ξανά την Ελλάδα. Όλες οι σχέσεις με αυτή αναπτύχθηκαν από τα προσκυνήματά μου στο Άγιο Όρος. Οι Έλληνες ορθόδοξοι αδελφοί μας και η μοίρα τους εμένα προσωπικά με απασχολεί το ίδιο, όπως και η μοίρα των Βουλγάρων ή των Σέρβων.
ΕΡ: Ο κόσμος αυτός, από την πλευρά του, περιμένει κάτι από τη Ρωσία;
ΑΠ: Ναι. Όλοι οι συνομιλητές μας περιμένουν από εμάς ότι θα γίνουμε το κράτος εκείνο, το οποίο θα προασπίσει ξεκάθαρα τις χριστιανικές αξίες στον κόσμο. Σήμερα μόνο το Βατικανό αντιδρά στους διωγμούς των χριστιανών, αλλά αυτό τη παρούσα στιγμή διαθέτει μικρή επιρροή... Είμαστε η μοναδική μεγάλη δύναμη, της οποίας ο πρόεδρος δεν διστάζει να μιλά για τις χριστιανικές, για τις ορθόδοξες πεποιθήσεις του. Υπό αυτή την έννοια, η Ρωσία αποτελεί την ελπίδα για τα δυο δισεκατομμύρια των χριστιανών στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου