Σαν σήμερα 24 Μαρτίου 1999, το ΝΑΤΟ εξαπολύει βομβαρδισμούς εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, με σκοπό να αναγκάσει το Βελιγράδι να αποδεχθεί το διεθνές ειρηνευτικό σχέδιο για την επαρχία του Κοσσυφοπεδίου, ιστορική κοιτίδα του σερβικού έθνους στο οποίο οι αλβανόφωνοι κάτοικοι είχαν οργανώσει αντάρτικο μετά την λήξη του πολέμου στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Είναι η πρώτη στρατιωτική εκστρατεία της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας εναντίον κυρίαρχου κράτους στα 50 χρόνια της ιστορίας της.
Οι επιχειρήσεις λήγουν στις 10 Ιουνίου με εκατοντάδες νεκρούς αμάχους Σέρβους που βαπτίζονται (μετά θάνατον) "παράπλευρες απώλειες" και αφού η χώρα έχει διαλυθεί σε επίπεδο υποδομών.
Ο Σέρβος ηγέτης Σλόμπονταν Μισλόσεβιτς αποφασίσει να αποχωρήσει ο σερβικός Στρατός από το Κοσσυφοπέδιο και να εγκατασταθεί "ειρηνευτική δύναμη" (KFOR) του ΝΑΤΟ πρακτικά για να προστατέψει την διαδικασία απόσχισης της επαρχίας από τον σερβικό εθνικό κορμό.
Η κυβέρνηση Σημίτη προδίδει φιλία και συμμαχία 100 ετών με την Σερβία και δίνει τα πάντα στο ΝΑΤΟ: Βάσεις, πληροφορίες, μέχρι και πλοία επιτήρησης της ζώνης αποκλεισμού.
Ας δούμε συνοπτικά πώς φτάσαμε στην τραγωδία του Κοσσυσοπεδίου: Ήδη από το 1997 είχε δημιουργηθεί και εξοπλιστεί με πρωτοβουλία των ΗΠΑ, ο λεγόμενος Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσόβου ( UCK ) και αρχίζει τις επιθέσεις στις σέρβικες περιοχές.
Ο Μιλόσεβιτς καταργεί την αυτονομία του Κοσσόβου και απαγορεύει τη διδασκαλία της αλβανικής γλώσσας στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Αυτό το γεγονός έχει σαν αποτέλεσμα να πυροδοτηθεί η παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του αλβανικού στοιχείου.
Το Μάρτη του 1998 η αλβανόφωνη ηγεσία προκηρύσσει δημοψήφισμα, στο οποίο αρνείται να πάρει μέρος ο σέρβικος πληθυσμός της περιοχής. Οι εμφύλιες συγκρούσεις γενικεύονται με εκατοντάδες θύματα και από τις δύο πλευρές.
Η αυτοαποκαλούμενη "ομάδα επαφής" που αποτελείται από ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία Ιταλία από τη μια πλευρά στέλνει τελεσίγραφο στο Μιλόσεβιτς για να βρεθεί λύση, ενώ από την άλλη "ρίχνει λάδι στη φωτιά" στηρίζοντας και εξοπλίζοντας με σύγχρονο πολεμικό εξοπλισμό τον UCK, που μπορούσε να μπαινόβγαινει όποτε ήθελε από τα αλβανικά σύνορα και αφού παρέλαβε τεράστιες ποσότητες όπλων από την λεηλασία των αλβανικών αποθηκών όπλων στην εξέγερση του 1997 μετά το σκάνδαλο των πυραμίδων .
Μια συνάντηση Ρουγκόβα - Μιλόσεβιτς το Μάη του 1998 εκτονώνει προσωρινά την κρίση, αλλά οι Αμερικάνοι που θέλουν να επιβεβαιώσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο και να μετατρέψουν το Κόσσοβο σε προτεκτοράτο επιμένουν πιέζοντας τον Ρουγκόβα και αναδεικνύουν σαν ρυθμιστή της κατάστασης τον UCK που εντείνει τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Η γιουγκοσλάβικη ηγεσία πιεζόμενη αντιδρά διατάσσοντας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και δημιουργεί ζώνη 2-3 χλμ στα αλβανικά σύνορα και μπλοκάρει τον εφοδιασμό του UCK.
Οι συγκρούσεις έχουν σαν αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες πρόσφυγες που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης προβάλλουν συνεχώς τις σφαγές αθώων θυμάτων για να προετοιμάσουν το κοινό στην επερχόμενη επέμβαση.
Και ενώ ο απεσταλμένος των ΗΠΑ Ρ.Χόλμπρουκ φαίνεται να προωθεί υποκριτικά τη διπλωματική οδό, οι Αμερικάνοι πιέζουν με τον ΓΓ του ΝΑΤΟ τους Ευρωπαίους να συμμορφωθούν στις διαταγές τους, ενώ συγχρόνως εγκαθιστούν στρατεύματα στην ΠΓΔΜ, ενισχύουν τις χερσαίες δυνάμεις τους και μεταφέρουν μεγάλες αεροπορικές δυνάμεις στην Ιταλία και δύο αεροπλανοφόρα στην Αδριτική/
Τελικά οι Αμερικάνοι τελεσιγραφικά καθίζουν στο ίδιο τραπέζι Σέρβους και αλβανόφωνους σε αναγκαστικές συνομιλίες στο Ραμπουγέ της Γαλλίας το Μάρτη του 1999, παραμερίζοντας τον μετριοπαθή Ρουγκόβα και τις συνομιλίες αναλαμβάνουν οι εθνικιστές ηγέτες του UCK. Εκεί οι απεχθείς όροι που επιβάλλονται στη σέρβικη πλευρά αναγκάζουν τον Μιλόσεβιτς να αποχωρήσει από τις συνομιλίες.
O δρόμος του πολέμου έχει ανοίξει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου