«Το πολιτικό σύστημα έχει παγιωθεί, μέσω της ταύτισής του με το κράτος, το οποίο λειτουργεί ως κράτος κατοχής. Κατέχει την ελληνική κοινωνία, δεν την αντιπροσωπεύει. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, όσο υπάρχει αυτό το πολιτικό σύστημα, διότι η κοινωνία, ούσα έξω από αυτό, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εναλλάσσει τους πολιτικούς στην εξουσία. Το να φύγει όμως το ένα κόμμα και να έρθει το άλλο ή το τρίτο, ή το τέταρτο, οποιαδήποτε κόμμα, δεν σημαίνει τίποτε, γιατί η συμφωνία των κομμάτων για τον τρόπο λειτουργίας του κράτους είναι διακομματική, διαχέεται σ’ όλο το φάσμα το πολιτικό. Δεν είναι να πει κανείς ότι τα μεγάλα κόμματα κάνουν αυτά και τα μικρά κάνουν άλλα.»
«Η έννοια του πελατειακού συστήματος είναι μια έννοια η οποία προκαλεί απορία συχνά. Δεν εξηγείται γιατί συμβαίνει στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα να είναι μετασχηματισμένο σε πελατειακό, και όχι στις άλλες χώρες. Ή γιατί οι πολιτικές δυνάμεις να έχουν μεταλλαχθεί σε κομματοκρατία, όπως την χαρακτηρίζω. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα που ζούμε –ανεξαρτήτως των ανοήτων επιχειρημάτων που διακινούν συνάδελφοι μου επιστήμονες, διανοούμενοι κλπ.- δεν είναι ούτε δημοκρατικό, ούτε αντιπροσωπευτικό, άρα δεν διαθέτει θεσμική αντιστοίχηση με την κοινωνία, ώστε να εξαναγκάζεται ο πολιτικός να πολιτεύεται κατά το συμφέρον που θα υπαγορεύσει η κοινωνία.»
«Επιμένω να λέω ότι ο πολίτης δεν έχει ευθύνη σ’ όλο αυτό. Και επιμένω να το λέω όχι γιατί ο πολίτης δεν μετέχει, αλλά επειδή το σύστημα του λέει ότι αν δεν πράξει έτσι, δεν έχει μέλλον σ’ αυτή τη χώρα. Ή πρέπει να φύγει ή να πάρει τα βουνά ή τα όπλα. Επειδή τα όπλα δεν τα παίρνει κανείς, παρά μόνο στην απόγνωση, και επειδή οι δικλείδες διαφυγής δεν είναι πολλές, βλέπουμε ότι ο πολίτης ή φεύγει ή παραμένει σ’ αυτή τη χώρα και διαπλέκεται. Μην πάρουμε τις μεγάλες διαπλοκές που κάνουν μεγαλοεκδότες και άλλοι παράγοντες με την πολιτική ηγεσία. Γιατί αυτοί ουσιαστικά είναι σήμερα το πολιτικό σύστημα. Ας πάρουμε τον κοινό πολίτη, τον αγρότη του χωριού μας. Για να μπορέσει να βγάλει μια άδεια ή για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει την ιδιοκτησία του, δεν πρέπει να πληρώσει την αρμόδια δημόσια υπηρεσία; Είναι ο ίδιος ο νόμος που δημιουργεί τη διαφθορά, δηλαδή τον εξαναγκασμό να συναντηθεί ο πολίτης, προκειμένου να κάνει τη δουλειά του, με τον δημόσιο υπάλληλο, όχι φυσικά σε επίπεδο νομιμότητας, αλλά σε επίπεδο διαπλοκής και διαφθοράς.»
«Όταν κανείς εξωθεσμικά, όπως είναι οι αγορές που διατείνονται ότι πρέπει να αυτορυθμίζονται, κινούν τα νήματα της πολιτικής σ’ αυτή την περίπτωση η αυτορρύθμιση καταλήγει σε απορρύθμιση. Τα κόμματα λένε ότι θα κάνουν αυτοκάθαρση, που σημαίνει ότι δεν υπόκεινται στο νόμο. Διότι τι σημαίνει αυτοκάθαρση; Δηλαδή, μπορώ εγώ αν κλέψω, ή αν δεν διαχειριστώ σωστά κάτι που μου ανέθεσαν να πω ότι δεν υποβληθώ στη δικαιοσύνη να δικαστώ, αλλά θα κάνω αυτοκάθαρση; Τι σημαίνει αυτό, ότι θα ζητήσω μετάνοια; Και η βλάβη πως θα αποκατασταθεί; και πως θα αποτραπεί στο μέλλον η διάπραξη και άλλων αδικημάτων; Αυτά τα κάνουν στις θρησκείες, που πάει κανείς μπροστά στην εικόνα και ζητάει συγνώμη από το θεό και τελειώνει. Ως γενική αρχή, πρέπει να ξέρουμε ότι όλα και όλοι πρέπει να υπόκεινται στον ίδιο νόμο. Δεν μπορεί ο πολιτικός να λέει: «όποιος κλέψει ή βλάψει τον άλλον θα πάει φυλακή, αλλά αν κλέψω ή εάν βλάψω με τις πράξεις μου εγώ δεν πάω», και ότι «θα αποφασίσω εγώ πώς θα δικαστώ κι αν θα δικαστώ». Δεν επιτρέπεται αυτό. Γιατί; Μα αυτό μας το λέει ο ίδιος ο Αριστοτέλης. Ο Αριστοτέλης λέει ότι στις δημοκρατίες –δεν είναι η περίπτωση του συστήματος αυτού- τα πολιτικά εγκλήματα τιμωρούνται αυστηρότερα και αυτό διότι δεν είναι το είδος του εγκλήματος μόνον, αλλά και ο αριθμός αυτών που βλάπτονται που πρέπει να συνεκτιμηθούν. Γιατί αν εγώ ως πολίτης κλέψω βλάπτω έναν, αν ο πολιτικός κλέψει, βλάπτει όλη την κοινωνία. Άρα λοιπόν, γι’ αυτό πρέπει να τιμωρείται αυστηρότερα. Εδώ λοιπόν, αυτό αντιστρέφεται.»
«Είναι φανερό. Η πολιτική ως πράξη δεν δικάζεται! Έχουν λέει, την πολιτική ευθύνη, δηλαδή σου λένε: «μην με ξαναψηφίσεις». Μα η ψήφος δεν είναι τιμωρία! Η ψήφος αποφασίζει ποιος θα κυβερνήσει στο μέλλον. Είναι άλλο πράγμα η ποινή, η ευθύνη επομένως. Μας λέει ο Αριστοτέλης λοιπόν, για να τον ξαναθυμηθούμε προκειμένου να διαπιστώσουμε πόσο πίσω είμαστε, ότι δόθηκε από τον Σόλωνα στο λαό το “ελέγχειν” και το “ευθύνειν”, το δικαίωμα να ελέγχει και να ζητά ευθύνες (να δικάζονται οι πολιτικοί εάν τον έβλαψε) για την πολιτική που ακολουθούν οι πολιτικοί, γιατί διαφορετικά θα ο λαός θα ήταν δούλος των πολιτικών. Γιατί σήμερα να μην θεωρούμε ότι είμαστε δούλοι των πολιτικών, αφού δεν μπορούμε ούτε να τους ελέγξουμε, ούτε να τους ζητήσουμε ευθύνες; Βλέπουμε πώς έγινε η διαχείριση των ολυμπιακών έργων, πώς έγινε η διαχείριση και οι επενδύσεις σε όλους τους κλάδους. Ξέρουμε κανένα να έλεγξε το Μέγαρο Μουσικής; Αποφάσισε ο κ. Λαμπράκης να μεταβάλει σε ευεργέτη του το κράτος! Δεν επήγε κανείς να ελέγξει πως διατέθηκαν τα χρήματα του λαού. Ξέρουμε πώς έγινε η Εθνική Οδός; Γιατί έχει βγει το συμπέρασμα ότι 1χλμ δρόμος κοστίζει 1 ευρώ στην Ισπανία και 7 ευρώ στην Ελλάδα; Ελέγχθηκαν ποτέ οι φορείς που έλαβαν επιδοτήσεις; Παντού λογική λεηλασίας, διαπλοκής και σπατάλης. Τι έγινε με τη Ζήμενς; Τι κάνει τους πολιτικούς να κλείνουν άρον άρον το σκάνδαλο; Γιατί τα υποβρύχια γέρνουν και κοστίζουν πολύ περισσότερο απ’ όσο πωλούνται αλλού; Από τη στιγμή που άρχισε το στρίμωγμα των πολιτικών από την πλευρά της κοινωνίας, οι πολιτικοί βρήκαν διέξοδο λεηλασίας μέσω των αμυντικών δαπανών, διακομματικά. Τραγικό! Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Και επαίρονται, όταν έρχεται η στιγμή να μιλήσουν για την κοινή γνώμη: λένε «δεν κυβερνάμε με βάση τις δημοσκοπήσεις”; Τι σημαίνει αυτό; Ότι περιφρονούμε την ελληνική κοινωνία, γιατί η δημοσκόπηση δηλώνει την βούλησή της!»
«Η μεταπολίτευση, αν θέλουμε να την δούμε με αντικειμενικούς όρους, αποτελεί την ολοκληρωτική επαναφορά του πολιτικού συστήματος στο καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα. Δημοκρατία σημαίνει να κυβερνάμε εμείς και όχι αυτοί. Άρα το πολιτικό σύστημα να μας ανήκει και όχι να τους ανήκει. Να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις και όχι αυτοί. Αν το πολιτικό σύστημα ήταν αντιπροσωπευτικό θα ίσχυε αυτό που ισχύει στη σχέση εντολέα και εντολοδόχου. Τέτοια σχέση δεν υπάρχει σήμερα πουθενά. Το πολιτικό προσωπικό είναι και εντολέας και εντολοδόχος. Εάν δει κανείς με τι πονηριά έχουν οικοδομήσει την αντίληψη ότι το πολιτικό σύστημα είναι και αντιπροσωπευτικό και δημοκρατικό, μέσα από έννοιες που τις έχουν διαφθείρει για να υφαρπάσουν δηλαδή και την ιδιότητα του εντολέα και του εντολοδόχου στα χέρια τους και να πείσουν την κοινωνία γι’ αυτό, θα διαπιστώσει πόσο ιδιοφυές σχέδιο είναι. Όμως είναι ψευδέστατος ο ισχυρισμός, δεν λέει την αλήθεια, δεν είναι επιστημονικά ορθός. Κάνουν ιδεολογία!»
«Το μνημόνιο ήρθε επειδή η πολιτική τάξη μας οδήγησε εδώ και επειδή στη συνέχεια δεν θέλησε να πάρει μέτρα για την έξοδο από την κρίση. Το παράδοξο είναι ότι οι ίδιοι, οι οποίοι μας κατέστρεψαν, που αξιώνουν να μας σώσουν. Αυτό δεν γίνεται. Έστω μπήκαμε στο μνημόνιο. Μας έβαλαν για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό τους που είναι η κοινωνία και επειδή γνώριζαν ότι η κοινωνία θα εστρέφετο εναντίον τους. Η κοινωνία ξέρει με αλάνθαστο τρόπο ποιος είναι η αιτία των προβλημάτων της, γι’ αυτό στοχοποιεί τους πολιτικούς. Αυτό λοιπόν, αφού το ξέρει η κοινωνία το ξέρουν κι αυτοί. Γιατί δεν βγαίνουν μια φορά και να ζητήσουν συγνώμη; Ακούσαμε κανέναν; Έφεραν τους τροικανούς, μας βάλανε σ’ αυτή την περιπέτεια και θα φθάσουμε σε πολλά ακόμα μνημόνια επειδή ακριβώς δεν παίρνουν αυτά τα μέτρα εξυγίανσης του εαυτού τους. Μέσω του μνημονίου οι εσωτερικοί μας κατακτητές -οι πολιτικοί- εισάγουν συμπληρωματική ασφάλεια από τους εξωτερικούς τους φίλους, για να διατηρήσουν ανέπαφη την δυναστική τους ηγεμονία επί της κοινωνίας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου