+

ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΤΣΕΡΝΙΤΣΑ

29/05/2011

Στην περιοχή Kosovsko Pomoravlje, δηλαδή στα ανατολικά διαμερίσματα του Κοσσυφοπεδίου, πλάι στον ποταμό Μόραβα, υπάρχουν μόνο λίγα χωριά στα οποία ζουν Σέρβοι και Αλβανοί, πλάι οι μεν στους δε. Όμως, οι Σέρβοι αναγκάζονται συνέχεια να εγκαταλείπουν και αυτά τα χωριά εξαιτίας των συχνών προκλήσεων, αλλά και επιθέσεων και απειλών με φυσική εξόντωση σε βάρος τους, εκ μέρους των Αλβανών. Η επταμελής σερβική οικογένεια Simić εγκατέλειπε, κατά τα 12 περασμένα χρόνια, τρεις φορές τις εστίες τους στο χωριό Cernica, και γύριζαν εξ ίσου τόσες φορές. Από τις αρχές του τρέχοντος έτους, τα μέλη της οικογένειας Simić βρίσκονται και πάλι στο σπίτι τους στο χωριό Cernica και ελπίζουν ότι δε θα είναι υποχρεωμένοι πια να το εγκαταλείπουν. Το χωριό Cernica επισκέφθηκε ο συνάδελφός μας Vukomir Petrić.
Το χωριό Cernica είναι μικτό από εθνικής άποψης χωριό στον Δήμο Gnjilane, στα ανατολικά διαμερίσματα του Κοσσυφοπεδίου, στο οποίο, όμως, την πλειονότητα του πληθυσμού έχουν οι Αλβανοί. Το χωριό αυτό αποτελεί ένα από τα πιο νευραλγικά σημεία της περιοχής Kosovsko Pomoravlje. Εξαιτίας των μεγάλων εντάσεων και των επεισοδίων που ξεσπούν κατά καιρούς, ένας μεγάλος αριθμός σερβικών οικογενείων έχουν ήδη εγκαταλείψει αυτό το χωριό. Το ίδιο έκαναν και τα μέλη της οικογένειας Simić, παρότι είχαν αποκτήσει το έτος 2003 από τους παράγοντες του Συντονιστικού Κέντρου για την παρακολούθηση της κατάστασης στο Κοσσυφοπέδιο, στο πλαίσιο της Κυβέρνησης της Σερβίας, νέο σπίτι έκτασης 75 τετραγωνικών. Μέχρι τότε τα μέλη της οικογένειας Simić μετακομίζονταν από έναν τόπο της Κεντρικής Σερβίας στον άλλον, και παντού ζούσαν δύσκολα. Προς τα τέλη του περασμένου έτους αυτοί αποφάσισαν, τελικά, να γυρίσουν πίσω στο χωριό Cernica. «Στην αρχή δεν τολμούσα να φέρω και τα πέντε παιδιά μου. Πρώτα, μαζί με μένα και τη γυναίκα μου ήρθαν μόνο δύο παιδιά, και τον Απρίλιο αυτού του έτους φέραμε και άλλα τρία παιδιά μας, τρεις κόρες. Ανησυχώ για αυτές, είναι πια μεγάλες κοπέλες και δεν μπορούν να κάθονται συνέχεια στο σπίτι, πρέπει να βγουν κάπου έξω, όμως, εγώ φοβάμαι να μην έχουν προβλήματα, να μην τους επιτεθεί κάποιος. Το σκέφτομαι συνέχεια και ανησυχώ»,- λέει ο πατέρας Zoran Σίμιτς.
Η μητέρα Ελένη Σίμιτς λέει πως στο χωριό δεν υπάρχει ελευθερία κίνησης και ότι πρόσφατα οι Αλβανοί έκαψαν ένα σερβικό σπίτι. «Γυρίσαμε επειδή στην πόλη Jagodina της κεντρικής Σερβίας ζούσαμε με πολλές δυσκολίες, μέσα σε ένα σπίτι χωρίς ρεύμα και νερό, ταλαιπωρηθήκαμε πολύ και ταλαιπωρούμαστε και πάλι. Εδώ στο χωριό υπάρχει μόνο ένα μικρό μαγαζί, και πρέπει να πάμε στην κωμόπολη Šilovo για ό,τι χρειαζόμαστε. Επίσης, έχουμε και μόνο μια γραμμή του λεωφορείου»,- λέει η Ελένη.  
Παρότι όλα τα μέλη της οικογένειας Σίμιτς γεννήθηκαν σ’αυτό το χωριό, πάντως, δεν ήταν καθόλου εύκολο για αυτούς να λάβουν απόφαση να γυρίσουν, επειδή στο χωριό απουσιάζουν τα μέτρα ασφαλείας, και, επίσης, εξαιτίας της ανέχειας. Από τους παράγοντες της Ύπατης Αρμοστείας Προσφύγων του ΟΗΕ έλαβαν ένα πακέτο βοήθειας, και, επίσης, στο σπίτι τους πρόκειται να κάνουν ορισμένα έργα ανακαίνισης, όμως, όλα αυτά είναι λίγα.
Ο Zoran και η Ελένη έχουν τέσσερα μεγάλα παιδιά, και αναμένουν ότι εστώ ένα απ’αυτά θα βρουν κάποια δουλειά. Αλλιώς, όπως λένε, δε θα γίνουν σε θέση να διατηρηθούν για πολύ καιρό στο χωριό τους, επειδή τα παιδιά έχουν τις ανάγκες τους, και τα λεφτά που φτάνουν σαν κοινωνική βοήθεια δεν αρκούν.