ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΣΤΗΝ ΚΩΜΟΠΟΛΗ ΟΡΑΧΟΒΑΤΣ

Στην κωμόπολη Οράχοβατς, του νοτίου μέρους του Κοσσυφοπεδίου, που λέγεται Μετοχία, μέχρι το έτος 1999 ζούσαν περίπου 3.500 Σέρβοι, όμως, τώρα, μετά από 13 χρόνια, εκεί ζουν μόνο 300 Σέρβοι, κυρίως εκείνοι που δείχνουν μεγάλη επιμονή να παραμείνουν στις εστίες τους, και εκείνοι που δεν έχουν πού να πάνε. Για τη ζωή τους γράφει η δημοσιογράφος Snežana Milošević. Στους δρόμους της Πάνω Πόλης της κωμόπολης Οράχοβατς, στην οποία ζουν κυρίως Αλβανοί, συναντάμε μόνο μερικούς Σέρβους. Μας χαιρετάνε και λένε πως δεν έχουν τι άλλο να πουν, επειδή κανένας δεν τους προσέχει. Πολλά από τα εγκαταλειμένα σερβικά σπίτια έμειναν ερείπια με πολλές ζημίες. Από τις 3,5 χιλιάδες Σέρβων, τώρα στην κωμόπολη Οράχοβατς ζουν μόνο 300. Λένε πως ταλαιπωρούναι, πως δεν έχουν δουλειά, πολύ συχνά δεν έχουν νερό και ρεύμα, παρότι πληρώνουν τακτικά τους λογαριασμούς. Τα χοράφια τους βρίσκονται κοντά, και τα καλλιεργούν, όμως, σε εκείνα που βρίσκονται μακριά δεν τολμούν να πάνε. Πολύ συχνά είναι αναγκασμένοι να πάνε στο αλβανικό μέρος της κωμόπολης, για ψώνια. Από χρόνο σε χρόνο ο αριθμός των σερβικών παιδιών στο Οράχοβατας γίνεται όλο και πιο χαμηλός, και αν συνεχιστεί αυτή η τάση τότε στην κωμόπολη θα ζουν μόνο ηλικιωμένοι. Στο γυμνάσιο πηγαίνουν μόνο δέκα Σέρβοι, και φέτος το λύκειο τελειώνει μόνο ένας. «Δεν έχουμε πού να πάμε έξω για να διασκεδάσουμε στο Οράχοβατς. Οι μέρες μας περνάνε παίζοντας ποδόσφαιρο και μπάσκετ στην αυλή του σχολείου μας. Επίσης, περνάμε τον καιρό μας δίπλα στον υπολογιστή ή στην αλληλογραφία με τους συγγενείς μας»,- λέει ο Νεμάνια, μαθητής γυμνασίου. Η φίλη του η Stefana Rodić λέει πως είναι δύσκολο για αυτούς το γεγονός που δεν μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα. «Μπορούμε να κάνουμε βόλτα μόνο στην Άνω Πόλη, από την εκκλησία ως το σχολείο, εκεί συναναστρεφόμαστε, και μόλις πέφτει το σκοτάδι εμείς βιαζόμαστε να πάμε σπίτι μας. Όταν τελειώσω το λύκειο έχω την πρόθεση να πάω κάπου στο εξωτερικό και να δουλευώ, όμως, κάποια μέρα θα επιστρέψω ξανά στο Οράχοβατς, επειδή αυτή είναι η πόλη μου, άλλη δεν έχω»,- λέει η Στεφάνα. Τέλος, ο δήμαρχος του σερβικού μέρους του Orahovac, κ. Marjan Šarić, λέει πως ο ίδιος και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου καταβάλουν μέγιστες δυνατές προσπάθειες με σκοπό να βελτιωθούν κάπως οι συνθήκες διαβίωσης των εκεί Σέρβων. «Τη μεγαλύτερη βοήθεια λαμβάνουμε από τους παράγοντες του σερβικού Υπουργείου για θέματα του Κοσσυφοπεδίου, στο Βελιγράδι. Μας στέλνουν δομικό υλικό για οικοδόμηση νέων σπιτιών για όσους επιθυμούν να γυρίσουν. Μέχρι στιγμής έχουμε οικοδομήσει τέσσερα νέα σπίτια, και μέχρι τώρα έχουν γυρίσει πίσω επτά καποτινοί συμπολίτες μας, μερικοί από τους οποίους θα εργάζονται στον παιδικό σταθμό του Οράχοβατς και του παραπλήσιου σερβικού χωριού Βελίκα Χότσα. Επίσης λαμβάνουμε βοήθεια από το Βελιγράδι σε γεωργικά μηχανήματα»,- λέει, στο τέλος, ο κ. Σάριτς, και αναφέρει ότι η κωμόπολη Οράχοβατς αναφέρεται για πρώτη φορά σε ένα γραπτό κείμενο το έτος 1348, σε ένα διάταγμα του τότε Σέρβου βασιλιά Στέφανου Ντούσαν. Τότε αυτή η πολίχνη απλωνόταν σε έκταση των 276 τετραγωνικών μέτρων.