 |
Το χωριό Βελίκα Χότσα (Velika Hoča) αποτελεί έναν από τους αρχαιότερους συνοικισμούς των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου. Με 24 εκκλησίες και τρία μοναστήρια, αυτό το χωριό ήταν, από ανέκαθεν, ισχυρό πνευματικό κέντρο των εκεί Σέρβων. Επίσης, είναι γνωστή περιοχή των αμπελουργών. Δυστυχώς, όμως, εδώ και πολλές δεκαετίες για το χωριό Βελίκα Χότσα γίνεται μνεία εξαιτίας των πολυάριθμων εγκλημάτων σε βάρος του εκεί σερβικού πληθυσμού. Ακόμα και σήμερα οι Σέρβοι κάτοικοι της Βελίκα Χότσα, που απέχει 4 χιλιόμετρα από την πόλη Οράχοβατς και 25 χιλιόμετρα από την Πριζρένη, ζουν μέσα σε ένα ιδιόμορφο γκέτο, πάντα φοβούμενοι τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Από το 1991 εντεύθεν τα σπίτια τους στη Βελίκα Χότσα και στην τριγύρω περιοχή εγκατέλειψαν πολλοί Σέρβοι, ψάχνοντας να βρουν πιο ήρεμη ζωή. Όμως, μερικοί απ’αυτούς αποφάσισαν να αντισταθούν στις προκλήσεις και τις πιέσεις των Αλβανών, και να διαφυλάξουν το κατώφλι του σπιτιού τους. Ακολουθεί ανταπόκριση από το πανάρχαιο σερβικό χωριό Βελίκα Χότσα, της δημοσιογράφου Snežana Milošević.Ο δρόμος από την πόλη Οράχοβατς προς το χωριό Βελίκα Χότσα δεν είναι μακρύς, όμως, πρέπει να πούμε ότι ακριβώς σ’αυτόν το δρόμο δολοφονήθηκαν ή απήχθηκαν πολλοί Σέρβοι, χωρίς να έχει διαλευκανθεί, μέχρι τώρα, η τύχη τους. Επίσης, παραμένουν άγνωστα και τα ονόματα εκείνων που τους σκότωσαν. Είναι δύσκολο σε έναν Σέρβο να διατηρηθεί σ’αυτήν την περιοχή του Κοσσυφοπεδίου, και η κατάσταση παραμένει έτσι επί δεκαετίες. Κι όμως οι Σέρβοι παραμένουν να ζουν εδώ, χωρίς να επιθυμούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, την περιουσία των προγόνων τους και τους γόνιμους αμπελώνες, από τους οποίους έφτιαχναν περίφημο κρασί. Δυστυχώς, όμως, πολλοί από τους αμπελώνες τώρα παραμένουν ακαλλιέργητοι, οι εκεί Σέρβοι δε νιώθουν ασφαλείς για να βγουν έξω και να τα καλλιεργούν τακτικά. Επίσης, οι εκεί Σέρβοι δεν έχουν σε ποιον να πουλήσουν το ρακί και το κρασί που παράγουν. Οι Σέρβοι που μένουν στο χωριό Βελίκα Χότσα δεν είναι πρόθυμοι να μιλάνε για τις συμφορές που έζησαν και για τα εγκλήματα σε βάρος τους. Λένε ότι τώρα τα πράγματα έχουν κάπως καλύτερα, ότι οι ίδιοι έχουν μια κάπως μεγαλύτερη ελευθερία κυκλοφορίας, μπορούν να καλλιεργούν τα οικόπεδά τους, κυρίως εκείνα που βρίσκονται κοντά στο χωριό τους. Πάντως, όλα αυτά βρίσκονται πολύ μακριά από μια ομαλή ζωή – δεν έχουν δουλειά, δεν εκφράζουν μεγάλη αισιοδοξία. Ο γέροντας Jefta Gogić λέει τα εξής: «Εκατό φορές τη μέρα πάμε μέσα στο σπίτι μας, και εκατό φορές ξαναβγαίνουμε έξω στο δρόμο. Οι νέοι που έμειναν και δεν έφυγαν, δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν πού να πάνε. Υπάρχουν ελάχιστοι νέοι, στα σπίτια μένουν κυρίως ηλικιωμένα άτομα, γέροντες και γριές. Έχουμε και λίγα παιδιά στο σπίτι. Έτσι περνάμε τις μέρες μας». Ο δήμαρχος του σερβικού μέρους της πόλης Οράχοβατς, κ. Marijan Šarić, λέει ότι τα μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης εξασφάλισαν τα απαραίτητα χρηματικά μέσα και έλαβαν απόφαση να κτιστούν, κατά το περασμένο έτος, στο χωριό Βελίκα Χότσα 4 νέα σπίτια για εκείνους τους Σέρβους που επιθυμούν να επανέλθουν, όμως, ο ίδιος παραδέχεται πως ο αριθμός αυτός δεν αρκεί καθόλου, παρότι δείχνει πως η Σερβία μεριμνά για τους πολίτες της σ’αυτό το μέρος του Κοσσυφοπεδίου.
Παρότι η ζωή εδώ είναι δύσκολη, οι κάτοικοι προτιμούν να μιλάνε για το κρασί αυτής της περιοχής, που αποτελεί το ‘σήμα κατατεθέν’ της Βελίκα Χότσα. Επίσης μιλάνε και για τα μελλοντικά τους σχέδια, που σχετίζονται με την αμπελουργία και την παραγωγή κρασιού. Χριεάζονται βοήθεια, την οποία δεν μπορούν να υπολογίζουν από τις Αρχές της Πρίστνας, αλλά από τις Αρχές της μητέρας Σερβίας. Αυτή η βοήθεια θα τους έδιδε δυνατότητα παραγωγής και διανομής του περίφημου κρασιού από τη Βελίκα Χότσα και εκτός των ορίων του Κοσσυφοπεδίου, όπως ήταν η κατάσταση πριν μερικά χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου