Του Στράτου Σιμόπουλου
Η ανεργία είναι σήμερα, χωρίς αμφιβολία, η μεγάλη πληγή της ελληνικής οικονομίας, τροφοδοτούμενη μάλιστα από ένα δημόσιο σύστημα διοίκησης το οποίο δεν εκμεταλλεύεται πολλές από τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.
Απαιτείται λοιπόν άμεσα να προχωρήσουμε σε ενέργειες αντιστροφής της κατάστασης, χωρίς βέβαια να χρειάζεται να... ανακαλύψουμε τον τροχό, αλλά απλώς να ακολουθήσουμε το παράδειγμα άλλων χωρών.
Τα παραδείγματα αυτά είναι πάμπολλα. Θα αναφερθώ όμως σε ένα που αφορά μια βαλκανική χώρα, την Σερβία συγκεκριμένα, όπου αποφάσισαν να αξιοποιήσουν την ακίνητη περιουσία του δημοσίου, συνδέοντάς την ευθέως με την μείωση της ανεργίας.
Πώς το έπραξαν αυτό; Θέσπισαν έναν κανονισμό – νόμο, με τον οποίο επιτρέπεται στους οργανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης να εκμισθώνουν ή ακόμα και να παρέχουν δωρεάν εκτάσεις σε ιδιώτες, αρκεί αυτές να προορίζονται για την κατασκευή έργων και επενδύσεων οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. βιομηχανίας).
Προϋπόθεση για την ένταξη στο νόμο αποτελεί η αύξηση του αριθμού των εργαζομένων στην περιοχή του ΟΤΑ κατά 1% και αναλογικά η αύξηση των εσόδων του κράτους.
Το ποσό με το οποίο θα μειωθεί η εμπορική αξία του μισθώματος ή του τιμήματος της πώλησης δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το, μέσω της επένδυσης, προσδοκώμενο ποσό αύξησης των εσόδων του κράτους για διάστημα πέντε ετών.
Ο παραπάνω νόμος αφορά μία χώρα με πολύ χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης από την Ελλάδα και με έναν εξαιρετικά γραφειοκρατικό δημόσιο τομέα, η οποία όμως, αντιλαμβανόμενη τα σημεία των καιρών τολμά να δημιουργεί το αναγκαίο για την ανάπτυξή της πλαίσιο, στηρίζοντας σε τοπικό επίπεδο τη βιομηχανία και τις κατασκευές.
Ήδη, πολύ μεγάλες πολυεθνικές εκμεταλλεύονται το νόμο και προγραμματίζουν σημαντικές επενδύσεις και καθημερινά εμφανίζονται στον τύπο εκπρόσωποι των επιχειρήσεων και δήμαρχοι, να υπογράφουν συμφωνίες υλοποίησης επενδύσεων.
Στην Ελλάδα όμως, απαιτείται από τους επενδυτές ως προϋπόθεση ένταξής τους στον αναπτυξιακό νόμο, η κατοχή της ιδιοκτησίας στα όρια της οποίας θα υλοποιήσουν την επένδυση, ενώ ο νομοθέτης, με κύριο επιχείρημα την αποτροπή ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, δεν επιτρέπει στους ΟΤΑ χωρίς προηγούμενη έγκριση από το Υπουργείο Εσωτερικών, να αξιοποιήσουν την ακίνητή τους περιουσία.
Είναι ώρα λοιπόν να δούμε τις αναπτυξιακές μας προοπτικές και με διαφορετική ματιά
Η ανεργία είναι σήμερα, χωρίς αμφιβολία, η μεγάλη πληγή της ελληνικής οικονομίας, τροφοδοτούμενη μάλιστα από ένα δημόσιο σύστημα διοίκησης το οποίο δεν εκμεταλλεύεται πολλές από τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.
Απαιτείται λοιπόν άμεσα να προχωρήσουμε σε ενέργειες αντιστροφής της κατάστασης, χωρίς βέβαια να χρειάζεται να... ανακαλύψουμε τον τροχό, αλλά απλώς να ακολουθήσουμε το παράδειγμα άλλων χωρών.
Τα παραδείγματα αυτά είναι πάμπολλα. Θα αναφερθώ όμως σε ένα που αφορά μια βαλκανική χώρα, την Σερβία συγκεκριμένα, όπου αποφάσισαν να αξιοποιήσουν την ακίνητη περιουσία του δημοσίου, συνδέοντάς την ευθέως με την μείωση της ανεργίας.
Πώς το έπραξαν αυτό; Θέσπισαν έναν κανονισμό – νόμο, με τον οποίο επιτρέπεται στους οργανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης να εκμισθώνουν ή ακόμα και να παρέχουν δωρεάν εκτάσεις σε ιδιώτες, αρκεί αυτές να προορίζονται για την κατασκευή έργων και επενδύσεων οικονομικής ανάπτυξης (π.χ. βιομηχανίας).
Προϋπόθεση για την ένταξη στο νόμο αποτελεί η αύξηση του αριθμού των εργαζομένων στην περιοχή του ΟΤΑ κατά 1% και αναλογικά η αύξηση των εσόδων του κράτους.
Το ποσό με το οποίο θα μειωθεί η εμπορική αξία του μισθώματος ή του τιμήματος της πώλησης δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το, μέσω της επένδυσης, προσδοκώμενο ποσό αύξησης των εσόδων του κράτους για διάστημα πέντε ετών.
Ο παραπάνω νόμος αφορά μία χώρα με πολύ χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης από την Ελλάδα και με έναν εξαιρετικά γραφειοκρατικό δημόσιο τομέα, η οποία όμως, αντιλαμβανόμενη τα σημεία των καιρών τολμά να δημιουργεί το αναγκαίο για την ανάπτυξή της πλαίσιο, στηρίζοντας σε τοπικό επίπεδο τη βιομηχανία και τις κατασκευές.
Ήδη, πολύ μεγάλες πολυεθνικές εκμεταλλεύονται το νόμο και προγραμματίζουν σημαντικές επενδύσεις και καθημερινά εμφανίζονται στον τύπο εκπρόσωποι των επιχειρήσεων και δήμαρχοι, να υπογράφουν συμφωνίες υλοποίησης επενδύσεων.
Στην Ελλάδα όμως, απαιτείται από τους επενδυτές ως προϋπόθεση ένταξής τους στον αναπτυξιακό νόμο, η κατοχή της ιδιοκτησίας στα όρια της οποίας θα υλοποιήσουν την επένδυση, ενώ ο νομοθέτης, με κύριο επιχείρημα την αποτροπή ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, δεν επιτρέπει στους ΟΤΑ χωρίς προηγούμενη έγκριση από το Υπουργείο Εσωτερικών, να αξιοποιήσουν την ακίνητή τους περιουσία.
Είναι ώρα λοιπόν να δούμε τις αναπτυξιακές μας προοπτικές και με διαφορετική ματιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου