Δεν κάνω πια τις απαραίτητες εξετάσεις. Μόνο το σταυρό μου...

στις Κυριακή, 27 Οκτωβρίου 2013 - 7:21 μ.μ.

Πριν λίγες ημέρες διάβαζα σε ένα άρθρο ότι ένα από τα πρώτα που έκοψαν οι Ελληνες στα χρόνια του μνημονίου είναι η παρακολούθηση της υγείας τους, η οποία πέρασε σε δεύτερο αν όχι και τρίτο, φόντο.

Του Στρατή Μαζίδη

Όταν σε καίει το σήμερα, όταν δε σε αφήνει η καθημερινότητα να αναπνεύσεις, πώς θα ασχοληθείς με τα άλλα;

Κι έπειτα για ποια υγεία μιλάμε; Με τη μισή Ελλάδα άνεργη που σημαίνει εν πολλοίς δίχως περίθαλψη και εν όλω δίχως πόρους για το κάτι παραπάνω αν χρειαστεί;

Κάπως έτσι συνέβη να συναντηθώ με έναν αναγνώστη πριν λίγες ημέρες ζητώντας μου αν μπορώ να γράψω κάτι.

Η υγεία του βεβαρημένη και ο ίδιος όχι στην καλύτερη κατάσταση. Είχε μια αξιοπρεπή εργασία αλλά η ευκαιρία της κρίσης έδωσε τη δυνατότητα σε αρκετούς να απομακρύνουν προσωπικό που το θεωρούσαν βαρύδι από οικονομικής άποψης.

“Γιατί να έχεις εργαζόμενο που σου στοιχίζει Χ ποσό όταν μπορείς να έχεις κάποιον με Χ/3;” μου σχολίασε ο αναγνώστης.

Ο ίδιος τρέχει πλέον από το πρωί έως το βράδυ για να μπορέσει να ανταπεξέλθει ανταποκρινόμενος πλέον μόνο στα απαραίτητα.

“Κι η υγεία σου;” τον ρώτησα. “Πώς πάει;”.

“Ούτε ξέρω, ούτε με ενδιαφέρει. Έχω πάψει αυτό που λέμε προληπτική ιατρική, άλλωστε όποιος ψάχνεται, βρίσκει!” μου είπε.

“Κι αν βρεις;”

“Κι αν βρω, πώς θα ανταπεξέλθω στο κάτι παραπάνω που μπορεί να χρειαστεί; Δεν έχω πια αυτή την...πολυτέλεια κι ούτε θα ήθελα πεθαίνοντας να ξεπαραδιαστώ κι από πάνω”.

“Παράτησες λοιπόν τον εαυτό σου;” τον ρώτησα.

“Όχι αλλά κατάλαβα ότι λίγα πράγματα μπορούσα και πριν να κάνω. Κάθε πρωί λοιπόν που ξυπνάω κάνω το σταυρό μου γιατί ξημερώθηκα κι εγώ κι η οικογένειά μου καλά, που στέκομαι όρθιος. Και το βράδυ σαν έρθει, ευχαριστώ το Θεό που πέρασε καλά η ημέρα και η νύχτα μας βρήκε γερούς με την ευχή έτσι πάλι να ξημερώσουμε. Κι όλα τα άλλα, ας τα αναλάβει Εκείνος.

Απλά είναι πράγματα...”